Krótko, zwięźle i bez sensu ^^

Bez zbędnych wstępów, jestem na siebie zła. Jestem zła z kilku powodów, a że nie mam za bardzo okazji, żeby je komuś wykrzyczeć w twarz, wiadomymi odbiorcami mojego wodospadu żółci (hmmm… żółciospadu??) będą potencjalni czytelnicy.

Po pierwsze jestem na siebie zła, bo zamiast tkwić jak Pan Bóg przykazał w wirze tworzenia rzeczy, dzięki którym kiedyś będę kimś wielkim, to jest pisania książki, ja zajmuję się pierdołami. Czy mi się, przepraszam, wydaje, że jak będę całymi dniami siedzieć i szperać w Internecie, to coś osiągnę?! Pisanie pierdół jeszcze rozumiem, bo w ten sposób mogę ćwiczyć styl (albo przynajmniej zaserwować tej surowszej i bardziej zasadniczej części Alu taki argument). Natomiast mną zawładnęło ostatnio koszmarne uczucie, że ja NIC nie robię! I teraz, ratunku, jak mam się z tego wyplątać?

Oczywiście jestem na siebie zła z przyczyny prostej jak drut (jak włos Mongoła? ^^), że w myśl zasady, że żadna praca nie hańbi, zdobyłam zatrudnienie i… już mi się nie chce pracować?! Ludzie, popracowałaś dwa dni i już masz dość, to się nazywa zapał! Dobra, niby prawda, jaki zapał można mieć do pracy w sklepie spożywczym, ale jednak… Taaa, do tej pracy nie można mieć zapału, powinnam być dla siebie bardziej wyrozumiała. Zarobek prawie żaden, a zapieprzasz osiem godzin jak mały Kazio, uśmiechając się pół dnia do ludzi, których nienawidzisz. A już najbardziej odczuwam, jak mało zarabiam, kiedy przychodzi baba do sklepu, krzywi się, wybrzydza, trzy razy każe sobie wybierać odpowiednie marchewki, w końcu każdą obmaca, żeby w efekcie co? NIE KUPIĆ ANI PÓŁ ZDECHŁEJ MARCHEWKI, NOSZ KAŻDY MIAŁBY DOŚĆ! Albo inna, przychodzi, rozgląda się i zadaje iście inteligentne pytanie: „Te truskawki to macie dobre?”. No nie, kurwa, obrzydliwe =.= Raz odczułam prawdziwą satysfakcję z tego, że tam jestem. Mianowicie wtedy, kiedy nie sprzedałam gówniarzowi alkoholu. Ludzie, wtedy to się poczułam kimś, zwłaszcza wtedy, jak smarkaczowi zrzedła ta kozacka minka, a w oczkach zabłysło mu rozpaczliwe „ale jak to?!”. I jaka byłam z siebie dumna, że powstrzymałam wredny uśmieszek, kiedy mówiłam „poproszę dowód osobisty, albo dokument potwierdzający, że jesteś pełnoletni”. Chciałoby się rzec, że pełnoletnia od pół roku Alu powinna najpierw dobrze obetrzeć wąsy z mleka, ale nie dam się wrabiać w sprzedaż używek nieletnim. Sama nie kupowałam, jak nie miałam osiemnastu, to inni też nie będą, a przynajmniej nie u mnie XD

Dobra, zostawiam sklep w spokoju, chociaż mogłabym godzinami opisywać, co tam mamy i czego chętnie użyłabym na czyjejś głowie… Na przykład łom, który służy mi do przeciągania skrzynek po podłodze, wyjątkowo malowniczo wyglądałby roztrzaskując jakąś niepokorną czaszkę *-*

Yyy? Miało już nie być o sklepie??

Powoli zbliżam się do powodu, dla którego jestem na siebie najbardziej zła. Otóż powodem tym jest ten blog. Ostatnio złapałam się nad rozważaniem, czy sobie nie darować i złapała mnie wówczas niepojęta wściekłość na mnie samą. Tak samo skończyła Funga, pozostawiona bez ciągu dalszego i dogorywająca gdzieś w czeluściach Onetu. Czy ja naprawdę mam aż tak słomiany zapał, że ledwo coś zacznę, to już mam tego dość i łapie mnie zwątpienie? To jakieś chore! Ludzie, jak tak można w ogóle? Ale… tak mnie łapie dziwna myśl, czy aby na pewno moje słomiane zapały to tylko i wyłącznie moja wina? Bo tak naprawdę, co zabija blogi?

Zastanawiałam się nad tym ostatnio i doszłam do niepokojącego wniosku, że to nie zawsze efekt złej woli, czy braku organizacji autora. Owszem, Funga zdechła głównie przez to, że włączyło mi się destruktywne myślenie o treści „to wszystko jest bez sensu”, ale reszta moich blogów zginęła marnie głównie przez… brak czytelników!

Bo co jest najważniejsze w pisaniu i publikowaniu tego na blogach? No właśnie. Zainteresowanie, moi mili. Nie piszemy dla siebie. Gdybyśmy chcieli pozostać w ukryciu, pisalibyśmy raczej pamiętniki i opowiadakna w zeszytach, a nie blogi, prawda? Skąd więc bierze się ta obojętność, która wybitnie skutecznie zabija blogi?

To wszystko właśnie powoduje, że młode, dobrze zapowiadające się blogi upadają zanim zdążą się rozkręcić. Smutne to trochę.

Właściwie nie wiem, po co ja to piszę. Wyszło trochę jak biadolenie „skomentujcie mi posta, bo jestem sfrustrowana i mam doła”, ale zupełnie nie o to mi chodziło. Jakoś tak zwyczajnie mnie taka refleksja naszła, sama nie wiem po co i dlaczego. Ani czemu to ma służyć, niestety.

Chciałam tu dzisiaj walnąć jakieś felietonisko, pewnie to za które (jakim prawem!) dostałam w szkole pięć minus, ale jakoś nie mam nastroju na takie rzeczy. Dlatego wyszło takie nie wiadomo co i nie wiadomo po co. Do tego składne jak wszyscy diabli. Niemniej, opublikuję sobie to.

A jak tam u państwa z oczekiwaniem na Euro 2012?? Mnie mecze jakoś nieszczególnie fascynują, może dlatego, że nie bardzo znam się na piłce nożnej i nie przepadam za grami zespołowymi. Natomiast niezmiernie intryguje mnie wymiar społeczno-polityczny tego, było nie było, największego wydarzenia sportowego w historii Polski. Zobaczymy, co z tego wyniknie. Póki co, mogę polecić do obejrzenia „Stadiony Nienawiści”, czyli mniej więcej mieszankę prawdy i fikcji (w proporcjach 3:8) o polskich kibicach. Też Was ciekawi, czy zrobi się z tego jakiś uroczy skanadalik?

I, nie mogę się powstrzymać, zadam to pytanie ^^ Wyjdziemy z grupy?? XD

Myślę, że póki co starczy trucia o niczym, niedługo się odezwę XD Tymczasem pozdrawiam wszystkich serdecznie, szczególnie Spokoyoh, która z przyczyn mi nieznanych, wydaje się być zainteresowana tym, co się czasami na Diagnozie dzieje ^^

P.S to na górze to mniej więcej ja trochę ponad rok temu na wymianie w Berlinie. Kurczę. Berlin, to były dopiero czasy! Sam wyjazd musiał być nieco destruktywny dla niektórych części ciała pewnych osób (biedne wątroby!), ale to wcale nie sprawiło, że nie był wprost niesamowity XD A zdjęcie to nawet nie wiem, kto zrobił… Tak nam się fajnie skakało na gumowej trampolinie na placu zabaw… Swoją drogą… Ciekawe, czy tam można było włazić w glanach XD