O niemocy twórczej i Putinie oraz dziennik postaci historycznej

Będę częściej dodawać wpisy, będę częściej dodawać wpisy, będę częściej dodawać wpisy…

Nie, nie wierzcie mi. Nie będę.

Czasami mam ochotę ukraść komuś chleb i nie wynika to wcale z tego, że sama chleba nie mam, bo mam.

Ale jeśli Twój pokój wygląda jak pobojowisko, bo musisz się pakować…

Jeśli Twoja głowa Cię od jakiegoś czasu skutecznie boli…

Jeśli Twoja herbata się skończyła…

Jeśli Twój kubek jest brudny…

Jeśli Twoja książka wygląda jak podziabany widelcem tatar…

I jeśli jedynym, co dzisiaj zrobiłaś jest zadanie z rosyjskiego, którego jutro nie ma…

…to chęć podprowadzenia komuś chleba jest najłagodniejszym z tych objawów.

To tyle w kwestii wstępu. A idąc dalej tym tropem, moi mili, Alucardyna jest w głębokiej twórczej niemocy, z którą to niemocą poradzić sobie nie sposób. Źle się dzieje. O dwudziestej drugiej chce mi się spać, a jedynym co potrafię czytać są analizy blogasków. Tyle się tego naczytałam, że teraz zdania, które buduję w mojej… powiedzmy że książce… wyglądają podobnie jak na blogaskach. Pokazałabym Wam autentyczny fragment z dzisiaj, ale go wykasowałam, bo wstydziłam się przed samą sobą, że napisałam coś takiego. Żartuję, nie pokazałabym Wam, bo jeszcze byście pomyśleli zgodnie z prawdą, że żaden ze mnie geniusz a uzurpator zwykły.

Apropos uzurpatora, niektórzy nie traktują poważnie uczucia, jakim darzę miłościwie nam panującego cara prezydenta Władimira Pierwszego Wielkiego Putina. Nie wiem, dlaczego napisałam, że powyższe zdanie odnosi się do uzurpatora, bo nasz wielki, umiłowany ojciec Władimir Putin oczywiście uzurpatorem nie jest. On jest w prostej linii potomkiem miednego wsadnika, spójrzcie tylko na niego! Poza tym, jak to zostało wielokrotnie stwierdzone – Putin nie tylko nie jest uzurpatorem! On jest tym, który przyszedł dźwignąć Ruś na nogi i wyrwać ją ze szponów demokracji. Naprawdę. Na razie nie udało mu się jeszcze wprowadzić caratu, ale to tylko kwestia czasu, bo do caratu od putinizmu nie jest daleko ^^

A wracając do niemocy twórczej, bo to punkt wyjścia był… szykuję się na dwa konkursy literackie. Tak, z takim poziomem, jaki dzisiaj reprezentuję to naprawdę wspaniały pomysł i powinniście mnie w tym wspierać. Tak, do Was mówię!

 A teraz mam dla Was niespodziankę - dziennik postaci historycznej pisany na warsztaty twórczego pisania u nas na uniwerku. Jest to pierwsza część tego osławionego dzieła. Ciekawa jestem, czy zgadniecie o kim mowa. Na warsztatach jeszcze nie zgadli, ale oni nie mają Internetu, a Wy macie… Ale bez oszukiwania, kochani! A mamę Alucardyny uprasza się o niepodpowiadanie ;]

wtorek, 27 grudnia 1543 roku

Ze wszystkich nieprzyjemnych odczuć najbardziej nienawidzę wstydu. Dzień, w którym muszę się czegoś wstydzić uważam za dzień niewarty uwagi i stracony. Bo wstyd jest odczuciem niegodnym kogoś takiego, jak ja. A wstyd mi, że jeszcze nie wziąłem sprawy w swoje ręce.

Od dawna nie jestem dzieckiem. To źle, że zamiast upomnieć się o swoje (co powinienem zrobić dwa lata temu) wolałem zabawiać się w rycerza i walczyć z podwórkowymi kotami. Pustoszono kraj, który powinien należeć do mnie, a ja w tym czasie obdzierałem koty ze skóry. Jakbym nie widział, co się dzieje.

Mało mnie obchodzą otruci czy zarżnięci przedstawiciele rodów. Szujscy i Bielscy. Na razie nie zastanawiam się, którzy są gorsi, na to przyjdzie czas. Mało istotne, którzy skrzywdzili mnie bardziej, bo i tak wszystkich strącę do piekła, skąd przyleźli. Wierzę, że poza torturami, jakimi ich w odpowiednim czasie poczęstuję, kara czeka ich również z ręki Boga. Mam nadzieję, że Najwyższy odpowiednio odpłaci im za moje krzywdy. To jednak jeszcze niestety zbyt odległa przyszłość. Na razie powinienem pomyśleć o Andrzeju Szujskim. Nie obchodzi mnie, ilu ludzi zamordował, ani dlaczego to zrobił. To wszystko byli bojarzy, więc nawet się cieszę, że zginęli. Niemniej wielu teraz nienawidzi Szujskiego prawie tak samo, jak ja, więc nie byłoby źle, gdybym to wykorzystał. Zastanawiam się tylko, jak.

Nie mam jeszcze odpowiedniego doświadczenia i nie wiem, jak to zrobić. To pewne, że Andrzeja trzeba się pozbyć i to jak najszybciej, ale… Sam nie wiem. Kilka już razy złapałem się na tym, że najchętniej osobiście poderżnąłbym mu gardło. Rzecz w tym, że nie do końca wiem, czy to wypada. Poza tym gdybym kazał go zabić, mógłby bardziej pocierpieć, a ja tylko stałbym obok i patrzył spokojnie. Gdybym chociaż mógł kogoś zapytać, co byłoby lepsze… Niestety tutaj nie można nikomu ufać, a w każdym razie ja nie mogę. Oni myślą, że nie wiem o tym, że najchętniej utopiliby mnie albo zadusili. Odkąd pamiętam, muszę na nich wszystkich uważać, bo dybią na moją pozycję.

Mam tylko tę przewagę, że oni ciągle mają mnie za chłopca, podczas gdy ja niedługo już będę mężczyzną. Mam już trzynaście lat, ile może minąć do mojej oficjalnej koronacji? Rok, dwa?

A wtedy zobaczą, z kim zadarli…

Na papierze zawsze mi wychodzą krótsze zdania niż na komputerze, ciekawe czemu…

Uroczym dzieckiem była moja postać, nieprawdaż?

A, i jeszcze jedna refleksja odnośnie pisania dzienników kogoś tam… Zauważyliście, że teksty stylizowane na dziennik zawsze są o czymś? Nigdy o niczym. A gdyby tak przyjrzeć się autentycznemu pamiętnikowi, na przekład mojemu, to okazuje się, że jest tam jeden chaos. Większość wpisów napisana w wolnej chwili z nudów, względnie pozbawiona tematu. Połowa wpisu potrafi być o tym, że wypisuje mi się długopis, druga połowa o tym, że piosenka się wolno ściąga z Internetu… Taka tam refleksja podczas przepisywania ^^

Głodna jestem.

Trzymajcie się i do następnego! :*

P.S. W czerwcu pojadę do Moskwy! ;]