Typ: zawoalowany człowiek-porażka

Nie chcecie widzieć, jaki mam bajzel w dokumentach na komputerze, szczególnie jeśli chodzi o wpisy i potencjalne wpisy na Diagnozę. No ale nieważne ;]

Stęskniliście się za mną? Ech wy! A może jednak? Troszeczkę? Jednak nie… No cóż, bywa. Ja Was też nie lubię XD

No ale do rzeczy. Tak, ja wiem, wiem! że obiecałam mniej pisać o tym, co mnie wnerwia, a więcej o pozytywnych sprawach, ale jak tak czasem patrzę na ten świat i na tych ludzi to się nie da no! Ja naprawdę się staram, ale jak próbuję nie pisać o tym, co mnie drażni to wychodzi na to, że nie piszę w ogóle.

A więc dzisiaj, kochani, ciocia Alu ma dla Was kolejny, nudny, długi wywód o tym, co ją drażni, a tym razem będzie to pewien typ człowieka.

Znacie może takiego gościa, co to jest łysy, niski i z wielkim nosem, ale wszem i wobec ogłasza, że ma za nic grube kobiety i w ogóle to należy mu się Claudia Schiffer? Wiecie co… Ocenianie ludzi po wyglądzie całkowicie rozumiem. No bo tak naprawdę, jak inaczej? Ja wiem, że to okropne i w ogóle powinnam się zastanowić, co ja w ogóle wypisuję, ale to normalne, że wolimy zadawać się z ludźmi, którzy nam się podobają. Jeśli coś nas od człowieka odrzuca, nie będziemy chcieli z nim gadać. I nie widzę nic złego w tym, że kiedy przyjechałam do Opola na spotkanie integracyjne mojego roku, podeszłam najpierw do M., która ma ładny uśmiech, duże oczy i miękkie włosy, a nie do J., której wyraz twarzy sprawia, że odechciewa się czegokolwiek. Niemniej, oceniając kogoś po wyglądzie, popatrz człowieku najpierw na siebie. Bo kiedy jesteś niski i łysy, a zarzucasz kobiecie, że jest pasztetem, jesteś równie żałosny, jak dziewczynki odpisujące recenzentom na wytknięcie błędów językowych mniej więcej „Ić siem lecz, gópja idjotko, bo siem nie znarz i nie wież, rze ja robie buendy bo tak siem pżyzwyczaiłam i nie zamieżam tego zmjeniać!”.

Idźmy dalej, znacie może typa, któremu wydaje się, że jest nie wiadomo kim i dlatego wolno mu napisać lub powiedzieć każdą bzdurę? Na pewno kojarzycie kogoś, kto sprawia, że odechciewa Wam się jeść tego seven daysa, którego macie w rękach, chociaż prywatnie bardzo lubicie seven daysy. To dokładnie ten sam gość, którego wypowiedzi nie macie nawet siły komentować, bo są tak daleko poniżej poziomu zero, że się tam nie schylicie. Napisałam, że wolno mu napisać i powiedzieć każdą bzdurę. Tak. Nie należy tego łączyć z „wydaje mu się”, w żadnym wypadku! Jemu NAPRAWDĘ wolno. To ktoś, komu nikt nic nie powie. Inteligentni nie mają siły, mają swoje sprawy i nie widzą sensu w rozmowie z kimś takim. Nieinteligentni będą się śmiać i przytakiwać, jak stado baranów. Dlaczego? Bo taki człowiek używa utartych sloganów, które głupiemu człowiekowi wydadzą się odkrywcze i błyskotliwe. Walczę z tym i walczę jak don Kichot z wiatrakami, bo nie da się zwalczyć tej głupoty. To się rozrasta jak jakiś pasożyt, dosłownie. Nie przetłumaczę, że jeśli ktoś śmieje się ze stwierdzenia, że wszyscy księża to pedofile, z poprawnością polityczną trzeba walczyć, a Hitler to właściwie miał rację, to jest tak samo głupi, jak osoba wypowiadająca te stwierdzenia. Ale walczę. Z tym, że czasami nawet mnie szkoda języka na tę walkę.

Ale to (o zgrozo!) nie wszystko! Znacie może eksperta od wszystkiego, kogoś, kto na wszystko ma gotowe rozwiązanie i na wszystkim się zna? No, jasne, że fajnie kogoś takiego znać, ale niestety nie zawsze. Jest trochę ludzi, którzy doskonale znają się na medycynie, sporcie i polityce, obcykani też są z prawa (szczególnie tego, które sami wymyślą, żeby zaszpanować, bo i tak nikomu nie będzie się chciało sprawdzić, czy tak jest) i ekonomii. Przy okazji edukację zakończyli na poziomie matury, bo studia były nudne, a wykładowcy głupi i niezorientowani w temacie. Aha, byłabym zapomniała. W siedemdziesięciu procentach nie mają pracy, pozostałe trzydzieści stoi na taśmie. Nie przeszkadza im to jednak się wymądrzać i mówić o ludziach wykształconych i starszych od siebie, że są durniami. Do tego tworzą wokół siebie swoistą otoczkę pseudodojrzałości, mówiąc, że studia dzienne to tylko przedłużenie dojrzałości i że oni wolą założyć rodzinę niż się kształcić.

Oj, niestety mamy jeszcze coś. Nie znacie przypadkiem nikogo, po kim widać, że każdy jego ruch jest wyuczony i na pokaz? No fakt, możecie nie znać. Albo nie mieliście jeszcze przyjemności tego zauważyć. W każdym razie pewna grupa ludzi chodzi i mówi w taki sposób, że widać na kilometr, że nie ma w tym nic naturalnego. To ten gość, który kupując bilet na pociąg na pytanie „normalny, czy ulgowy” odpowie nie zwyczajnie „normalny”, a „normalny, bo nie chce mi się świecić legitymacją”. Prawdopodobnie nie „nie chce mu się”, a po prostu legitymacji nie ma, ale już mniejsza z tym. Nieważne też, co pomyśli sobie pani w kasie, bo pewnie już trochę takich tekstów słyszała. Niemniej, jeśli chcecie widzieć sztuczność tego człowieka, tu ją macie na talerzu. Założę się, że on nawet do toalety rano nie idzie, a sunie dostojnie swoim wyuczonym, prawie polonezowym krokiem, bo jest wielki pan i władca. Nie znacie takich? No to się cieszcie ;]

Nazwałam sobie takiego typa „zawoalowanym człowiekiem - porażką”. Podsumowując, to ktoś inteligentny przynajmniej na tyle, żeby umieć się rozeznać pobieżnie w każdym temacie, ale za to wykazujący ogromne braki w dojrzałości emocjonalnej i odpowiedzialności za swoje słowa. Na pierwszy rzut oka może (na szczęście nie musi) wydawać się błyskotliwym i elokwentnym człowiekiem. Po bliższym poznaniu, okazuje się kompletną pomyłką. Wydaje mi się, że zawoalowanego człowieka - porażkę wprawne oko pozna od razu, szczególnie po reakcji jednostek podatnych na wpływy. Nie zdołałam sobie jednak jeszcze dokładnie wyrobić opinii na temat ich rozpoznawalności, chociaż znam ich dosyć sporo. Niestety…

Dobrze, koniec, mili państwo. Nie mogę tak długo siedzieć i narzekać, bo później mi się śni żmija w walizce. Starzeję się, ot co ;] Swoją drogą, tamten sen ze żmiją w walizce był niezwykle barwny i obrazowy… I było tam jeszcze kilka ciekawych elementów, takich jak zgubiony klucz od starego mieszkania, pociąg (zamieniony w trakcie na kolejkę górską) oraz motyw tworzenia i ratowania swojej twórczości (to była deska popisana kredą, którą dziewczynka zabrała ze sobą do pociągu). Może kiedyś zrobię z tego jakieś coś głębszego… Ale to kiedyś. Tak w ogóle to wiecie, że epoka w której przyszło nam tworzyć prawdopodobnie będzie klasyfikowana jako absurdalizm? Inspirujące, czyż nie? ;]

Pozdrawiam Was kotki moje i do następnego!

Tak nawiasem mówiąc, oznajmiam uroczyście iż bardzo chętnie przyjmę od wprawnego grafika propozycję nowego szablonu dla Diagnozy. Zatem jeśli ktoś z Was ma jakiś pomysł, stworzył ostatnio coś, z czym nie ma co zrobić, albo cierpi na nadmiar czasu… jestem otwarta ;]