PSYCHOZA!

Rzygam moją prezentacją maturalną. Naprawdę, dawno nie miałam czegoś aż tak dość! Na szczęście już jutro będę to miała za sobą... Nie mogę się już doczekać.

Jednakże odchodząc od tego jakże ciekawego tematu, wczoraj byłam w Ćpunowicach z grupką złetniaków. Poszliśmy do kina na film o zaiste adekwatnym tytule „Psychoza” w ramach zakończenia piętnastego festiwalu filmów kultowych. Jeśli ktoś z obecnych jeszcze nie widział „Psychozy” Hitchcocka, to gorąco polecam, bo warto! Film sam w sobie nie jest jakiś przerażający, bo nie ma nawet szczególnie dużo drastycznych scen, jednak w wielu momentach naprawdę aż się robi zimno z wrażenia, a końcowa scena chyba do końca życia będzie mi się śniła po nocach. Do tego wystąpiła tam najbardziej zaskakująca kreacja szaleńca, jaką kiedykolwiek widziałam.

Zarówno „Psychoza” jak i kilka innych elementów dnia wczorajszego natchnęło mnie do pewnej refleksji.

Wszystko zaczęło się, kiedy wysiadłam z autobusu w Ćpunowicach. Oczywiście jak zwykle przyjechałam za wcześnie i musiałam chwilę zaczekać na mojego złetniaka Karola. A może to on był za późno? No nic, mniejsza z tym. Z tego co zauważyłam, prawie zawsze przyjeżdżam
i przychodzę wszędzie za wcześnie lub za późno, nigdy o właściwym czasie. Zdecydowanie wolę się spóźnić, ale jeśli chodzi o Ćpunowice to raczej mi się nie zdarza, zwykle przyjeżdżam i czekam jeszcze z piętnaście minut na przystanku. Nienawidzę tego. Zawsze kiedy na kogoś czekam, nie umiem powstrzymać się od zastanawiania się, jak głupio wyglądam. To ciężka schiza, ale mam wtedy wrażenie, że każdy, kto na mnie popatrzy, myśli sobie „i co, wystawili cię, tak?”. Tym razem jednak nie miałam za wiele czasu na takie myśli, bo coś innego przykuło moją uwagę. Mianowicie po chodniku za przystankiem kręciła się jakaś bardzo interesująca kobieta.

To stworzenie było przeraźliwie chude i jakieś takie jakby skurczone. W oczach miało obłęd (przy okazji rozbieżnego zeza), a na ustach dość przerażający grymas. Kobiecina szła i wygrażała komuś wulgarnie. Zaciekawiło mnie, komu tak złorzeczy, ale kiedy chciałam się przyjrzeć tej osobie… cóż, okazała się przestrzenią. Trochę szkoda takich wyszukanych wyzwisk dla kogoś kto nie istnieje, ale już trudno… Niewzruszona brakiem odpowiedzi ze strony przestrzeni, babeczka zwróciła się do kogoś po swojej lewej i odezwała się ochryple:

- No patrz ją, dupny urlop sobie weźmie! I co ona tu będzie pierdolić?! Dupny urlop sobie bierze!

Osoba, do której mówiła też nie odpowiedziała i nie odpowiedziałaby, nawet gdyby chciała, bo ludzie, którzy nie istnieją, zwykle nie są zbyt rozmowni. Osobiście uważam, że powinni się częściej odzywać, bo zdanie kogoś nieistniejącego mogłoby okazać się bardziej obiektywne niż wszelkich osób istniejących, ale jeszcze nie znalazłam sposobu na wytłumaczenie im tego. Tymczasem usiadłam sobie na ławeczce i zaczęłam się wnikliwie przyglądać temu niecodziennemu zjawisku, które prowadziło teraz ożywioną rozmowę ze swoim nieistniejącym towarzyszem. Przypomniał mi się „Piękny Umysł” (który swoją drogą też z całego serca polecam!), gdzie głównemu bohaterowi jego wymyśleni przyjaciele odpowiadali. Nie dało się nie zacząć zastanawiać, czy tej kobiecie też przypadkiem nie odpowiadają jakieś jej zwidy. W każdym razie, nie miałam już wątpliwości, że ta osoba nie jest normalna i naszło mnie uporczywe pytanie, czy jest chociaż poczytalna… Bo nie wyglądała.

Ciary mnie przeszły, jak padł na mnie jej rozbiegany, obłąkany wzrok. Przez kilka niemożliwie długich sekund patrzyła na mnie, a ja miałam wrażenie, że albo wstanę i jej przywalę, albo zbiorę się stamtąd i ucieknę. Ciekawe, czy jak się zacznie uciekać przed wariatem, to ten zaczyna gonić… Pewnie nie, ale czułam, że jej szalony zez odnajdzie mnie, jeśli zechcę uciec. Na szczęście szybko przerwała przykry proceder topienia mnie w swoim chorym spojrzeniu.

- Idiotka skończona – skomentowała, odchodząc. – No popatrz na nią.

Zaśmiała się histerycznie. Zastanawiałam się, czy osoba, do której się zwracała zawtórowała jej
w tym śmiechu. Trochę mi było nawet szkoda, kiedy poszła dalej i nie wróciła już na przystanek. Potem ją jeszcze spotkałam, kiedy byłam już z Karolem i paroma innymi złetniakami, ale tym razem szła w milczeniu i tylko zez i dziwaczne skrzywienie warg wskazywało na to, że coś z nią nie tak.

Całe zajście utwierdziło mnie w przekonaniu, że wariaci są wszędzie, nie tylko w filmach. Połowa naszego społeczeństwa to psychopaci. Tylko po paru procentach to widać, reszta wygląda całkiem normalnie. Ciekawa jestem ilu potencjalnych morderców mijam idąc do sklepu. Ilu z ludzi, których przypadkowo spotykam to szaleńcy, którzy nie wiedzą kim są? Zastanawiam się, jak wielu ludzi ma różnego rodzaju urojenia i jak bardzo w nie wierzy... I jak bardzo sama jestem walnięta na ich tle.

Codziennie spotykam osoby, które nie są zupełnie zrównoważone psychicznie. Nie wiem, czy są wariatami. Wielu z nich nazywam po prostu artystami. To, że sama rozmawiam z postaciami, które tworzę, nie wydaje mi się wariactwem. A w każdym razie nie bardzo groźnym.

Rozmawiam z ludźmi, których nie ma i codziennie się w nich wcielam. Za każdym razem jestem kimś innym, bo żeby pisać o tych postaciach, muszę się najpierw nimi stać… Nie raz zastanawiałam się, czy to nienormalne i jak bardzo. Ostatecznie doszłam do wniosku, że to normalne dla ludzi takich, jak ja. Tylko po prostu mało jest takich. A reszta tego nie rozumie
i uważa mnie za niegroźnego świra, zamkniętego we własnych imaginacjach.

Niezbyt to przykre, a czasami nawet fajne.

Psychoza - filmweb