Wszystkie drogi prowadzą do Będzina

Witam ^^ 

Moi państwo, dzisiaj nie będzie felietonu ani opowiadania, przykro mi, ale nie miałam kiedy napisać czegokolwiek trzymającego się kupy XD Jeśli zaś chodzi o ten wpis, to cóż…

Jest coś, na co każdego roku czekam z ogromną niecierpliwością i nie wyobrażam sobie, że mogłabym to wydarzenie kiedykolwiek przepuścić. Wydarzenie ma miejsce co roku w ostatni weekend sierpnia i jest dla mnie jak przełom w roku. Wtedy właśnie wyładowuję z siebie całe zło i wracam spokojna, opanowana i pełna zapału do dalszego egzystowania. Od nowa zaczynam żyć i czuć, że wszystko jest okey i, że zawsze już będzie, dopóki będą ONI.

Festiwal Muzyki Celtyckiej w Będzinie, w skrócie po prostu celtyk albo celt.

Moja przygoda z muzyką celtycką zaczęła się w wakacje pomiędzy gimnazjum a liceum. Wyglądałam wtedy jak mały udup i śliniłam się na widok zniewieściałych japońskich artystów, uważając geja za ideał mężczyzny. O celtyku nie wiedziałam nic, a na festiwal strasznie nie chciało mi się jechać. Miałam całkiem sporo pomysłów na wymówkę, żeby odwołać eskapadę do Będzina, na którą uparła się niejaka Magda zwana Magdolfem. Ludzie, jak się dowiedziałam, co chciałam przepuścić, to myślałam, że zejdę! Ale po kolei XD

Pojechałyśmy tam prawie z samego rana, żeby… cóż, zgubić się. Przy okazji lał deszcz, więc byłyśmy mokre i wściekłe. Trampki mogłabym wykręcać. Chciało mi się wyć, najchętniej bym stamtąd uciekała! I jeszcze czekały mnie warsztaty taneczne… Boże, nic gorszego… przecież ja nienawidzę tańczyć, nie umiem, ruszam się jak żelbetowy słup. Przynajmniej wtedy tak myślałam… Ale, okey, zaczęły się warsztaty i okazały się nawet całkiem fajną rozrywką. Oczywiście byłam dość mocno zestresowana, ale i tak, jak na siebie, to całkiem dobrze się bawiłam. Ale najlepsze miało dopiero nastąpić…

O tak. Koncert. Nie wiem, jak to się stało, ale kiedy na scenę wyszedł zespół, który do dziś uwielbiam, mianowicie Beltaine, nie wiedziałam już kim jestem. Tak, jak wszyscy dookoła mnie, byłam muzyką, bo tylko Ona się w tym momencie liczyła. Tańczyliśmy, skakaliśmy i ściskaliśmy się wszyscy po bratersku, jakbyśmy nie byli obcymi sobie osobami. Potem wszystko ucichło, wróciłyśmy, ale nic już nie było takie samo. Tamtej nocy nie umiałam spać, bo w głowie wciąż grała mi muzyka.

Potem było jeszcze trochę koncertów Beltaine, zdjęcia z nimi, kiedy przyjechali do Tychów i grali na rynku… A potem kolejny sierpień i znowu celt. Tym razem zadbałam o to, żeby mieć glany, w pogo poszłam trochę odważniej. To był najlepszy festiwal jak dotąd, przeżyłam niemal muzyczny orgazm. Zdawało mi się, że na koncercie dokonuje się coś wielkiego, jakaś przemiana, oczyszczenie… Tak szczęśliwa, jak podczas tamtego koncertu nie byłam ani wcześniej ani później, wtedy po prostu nie było nic, co mogłoby mnie w jakikolwiek sposób przygnębić. Pamiętam, że robiliśmy piramidę, która zawaliła się przy tworzeniu czwartego pięterka i wszyscy spadliśmy w błoto. I kolesia, który chciał się ze mną napić piwa, albo chociaż zapalić, zdesperowanego trzydziestoletniego metala. I jeszcze Wietnamkę nie wyższą niż metr czterdzieści, znalazłam jej kolczyk pod płotem… W chwili przerwy siedzieliśmy wszyscy na rozdeptanej trawie i piliśmy czyjś sok prosto z kartonu, zachowywaliśmy się, jakbyśmy byli przyjaciółmi od lat, a w ogóle się nie znaliśmy. Czy można sobie wyobrazić coś wspanialszego?

Nie znamy się, nie mamy ze sobą kontaktu. Nic nie może się równać z radością, jaką czujesz, kiedy zobaczysz człowieka poznanego na koncercie dwa lata wcześniej, kiedy rzucisz mu się na szyję i już nieważne, że nie wiesz nawet, jak ma na imię.

Po tamtym celcie w 2010 roku znowu było kilka koncertów. Nawet była płyta z autografem i uściski z członkami zespołu, których nigdy nie zapomnę… szczególnie tego z Adamem Romańskim, chociaż wiem, że nie przebiję się przez konkurencję, bo chyba nikt nie ma tylu napalonych fanek co ten człowiek. Gość tak wymiata na skrzypcach, że każdej miękną kolana.

Na kolejnym było trochę smutniej. Przerwali koncert krótko po dwudziestej pierwszej, bo wiatr był tak silny, że scena cała chodziła, stwarzając zagrożenie. Siedziałyśmy później we dwie na skale za zamkiem, wsłuchane w istny manifest gniewu bogów. Kiedy stamtąd schodziłyśmy do samochodu, byłyśmy posikane ze strachu, bo oprócz huczącego wiatru, scenerię stwarzał nieprzenikniony mrok (oświetlenie całego zamku pogasło) oraz żydowski cmentarz zaraz obok. Pamiętam, że bardzo mnie bolała głowa. A potem jeszcze bardziej…

W następnej przerwie koncert Beltaine zdarzył mi się raz, w Sosnowcu. Zgubiłam na nim całkiem fajną czapkę, a było koło minus piętnastu, więc boleśnie to odczułam. Przy okazji byłam tam z moim poprzednim chłopakiem (i oczywiście Magdolfem, nie zabrakło jej nigdzie, gdzie był Beltaine), który przez pół koncertu mówił, że „ma na mnie ochotę”. Nie wiedziałam wtedy, że powinnam się zorientować o przedmiotowym traktowaniu mnie i tak dalej. Nieważne z resztą. Koncert był udany. A w kolejce po piwo stałam za Łukaszem Kuleszą z Beltaine.

I znów nadszedł sierpień i zdarzyło mi się być na celtyku. Tym razem pojawiły się na nim za moją sprawą dwie dodatkowe osoby i chociaż tylko jedna z nich bawiła się na nim naprawdę dobrze, jestem z siebie zadowolona. Nie wiem, co w tym roku było najlepsze. Może spotkanie znowu tych samych ludzi i wydurnianie się z nimi pod sceną? Może oświadczyny na scenie, romantyczne i pomysłowe, z udziałem Adasia i jego skrzypiec niczym w Wenecji tylko dziesięć razy lepiej? Nie wiem, nie wiem… Celtyk leczy wszelkie choroby, poprawia humorna długi czas. I nieważne, że pod okiem mam śliwkę, bo dostałam z łokcia w pogo XD

To była już dziesiąta edycja festiwalu no i czwarta z moim udziałem. Ludzie, w przyszłym roku jedźcie na celtyk, a już nigdy nie będziecie chcieli go przepuścić! Obiecuję, że na blogu pojawi się informacja w który z trzech festiwalowych dni pojawi się Beltaine i mam nadzieję, że spotkamy się w Będzinie.

TUTAJ macie oficjalną stronę zespołu, znajdziecie tam wszystkie niezbędne do egzystencji informacje, na przykład kiedy grają w Waszym mieście ^^

A tak po celcie wyglądają moje glany XD w tym roku nie było błota tylko kurz i byłam w nim utytłana po czubek głowy…