To zawsze będzie amatorszczyzna!

Ave, ludzie ^^ Alucardyna ma tyle roboty, że aż od tego postanowiła napisać sobie wpis, a co XD

Po pierwsze, najpierw trochę formalności, mianowicie, jak dało się zauważyć – mam nowy szablon. Tak piękny wystrój bloga zawdzięczam halskiej (Brednia, Prozaicy). Nie wiem, czy Wam się podoba, moim zdaniem jest cudny. Podejrzewam, że przez długi czas zostanie właśnie taki, bo generalnie ja kontra grafika to grzech wołający o pomstę do nieba. Co z resztą dało się zauważyć po poprzednich szablonach, aczkolwiek dziękuję, że nikt mi tego nie powiedział, to miło z Waszej strony XD

Po drugie Jest sprawa - ocenialnia blogów OL (www.oceny-legilimens.blogspot.com),jedna z najlepszych w Internecie, na której sama działam, przeżywa ciężki kryzys kadrowy. Jesteśmy jak szpital bez lekarzy i jeśli nie zwerbujemy szybko nowych dusz, przepadniemy a razem z nami szansa na podniesienie z gruzów blogowego poziomu literackiego. CZŁOWIEKU< DO CIEBIE KIERUJĘ TE SŁOWA! Jeśli jesteś obyty/a z zasadami języka polskiego, lubisz pisać, sporo czytasz, a oprócz tego masz czas i chęci - zapraszamy! Potrzeba nam zapału, świeżego spojrzenia i profesjonalnego podejścia. Jeśli czujesz się na siłach, podejmij się! Tutaj: http://oceny-legilimens.blogspot.com/p/rekrutacja.html　znajdziesz wszystkie zasady rekrutacji oraz adres, na który możesz przesłać swoje zgłoszenie. Możesz też wysłać je do mnie pod nr 6877014. Świat amatorskiej literatury liczy na Twoją pomoc!

Po trzecie w piątek byłam w Katowicach w Spodku na warsztatach literackich z samym Jakubem Ćwiekiem (na pewno kojarzycie, Kłamca, Ciemność płonie i takie tam) i przyszłam się Wam pochwalić tym wyczynem. Nie ma mnie kto słuchać, to Wy zbieracie moje wynurzenia, przykro mi XD Cóż, nie da się ukryć, że Ćwiek mnie nie rozczarował, bo okazał się naprawdę fajnym człowiekiem. Co do samych warsztatów, byłam poniekąd zaskoczona ich przebiegiem, chociaż w żadnym razie negatywnie. Ale były przeprowadzone niekonwencjonalnie. Przede wszystkim sam ich początek wprawił nas wszystkich w niemałą konsternację. Wchodzimy sobie do salki, siadamy, chrzanimy sobie o czymś, każdy coś mówi…Ćwiek zwrócił na nas uwagę dopiero, kiedy wszyscy wleźli. Na razie neutralnie, bo zapytał tylko, czy mamy na czym i czym pisać. No, ja nie miałam, ale droga koleżanka z prawej raczyła poratować biednego człowieka, swoją drogą, pozdrawiam serdecznie ^^ Jak już każdy miał, to popatrzył na nas z lekko uniesioną brwią, po czym…

- Chcecie pisać? – pokiwaliśmy grzecznie główkami i wydaliśmy twierdzący pomruk. – To piszcie – stwierdził beznamiętnie Jakub.

Tak, miał na myśli to, że mamy pisać teraz, natychmiast. Mamy pisać cokolwiek, na jakikolwiek temat. Oto, co mi z tego wyszło:

Spoglądam na nich wszystkich i trochę dziwnie się czuję… Są zdezorientowani, przez to myślę, że ja też jestem. Nie. Nie ma we mnie stresu, jestem tu, dlatego, że chcę. Nie. Nie dlatego, że chcę. Dlatego, że powinnam. Dlatego, że wszystko, co robię to mój cel. Jeden, jedyny cel, do którego dążę uparcie ze świadomością, że osiągnę go, choćby droga prowadziła po trupach… Wzdycham cicho. O tak, po trupach. Po trupach tych, którzy usiłowali mnie kiedykolwiek zatrzymać. Po trupach przegranych cieni, pragnących wciągnąć mnie w ramy swojej cuchnącej stęchłą nudą normalności. Uśmiecham się, myśląc o nich, ale tak naprawdę uśmiecham się sama do siebie. Jestem z siebie zadowolona.

W tym momencie kazał skończyć pisać i wykreślić wszystko oprócz pierwszego zdania, które w moim przypadku… cóż, jest beznadziejne. Reszta… też nie jest specjalnie udana, sama nie wiem, o co w niej chodzi, ale już mniejsza z tym. Później trochę sobie pogadaliśmy o pierwszych zdaniach, o klimacie i tak dalej… Następnie mieliśmy przerobić na opowiadanie jakiś dłuższy żart. Pozwolicie, że go przytoczę, ale dopiero za chwilkę. Wszyscy napisali swoje historyjki, później każdy wskazany czytał swoją i był bezlitośnie miażdżony przez myster pisarza. W pewnym momencie jedna laseczka postanowiła chyba wziąć w obronę nas bezbronnych.

- Zauważyłeś, Kuba, że wszystkim wytykasz te same błędy? – odezwała się zaczepnie, zanim zdążył sobie wyznaczać kolejną ofiarę. Chwilę podyskutowali o tym, że każdy z nas robi te same błędy i że byłby to dla nas wielki sukces, gdybyśmy wszyscy robili różne. Wydawałoby się, że dość umiejętnie wykończył temat, ale dziewczyna nadal się wykłócała i zarzucała mu po kolei, że za dużo od nas wymaga, że nas tępi, że nie da się napisać nic dobrego w dziesięć minut. Dodała jeszcze, że pisanie ma być przyjemnością. Za moment Ćwiek bardzo skutecznie wpędził ją w jej własną sieć, ale i tak nie ustąpiła, upierając się przy swoim. No i w końcu nie wytrzymał... W pamięci utkwiło mi z tego tylko znamienne TO ZAWSZE BĘDZIE AMATORSZCZYZNA, grunt, że panienka w końcu się zgasiła. A jeśli chodzi o moją opowiadaniową wersję kawału, to proszę bardzo:

Jechałem sobie spokojnie, droga pusta, fajnie się jedzie. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym cały czas nie gadał przez CB, po prostu uwielbiam dzielić się swoimi wrażeniami na drodze. Śmieję się z czyjegoś politycznego suchara, w duszy mi gra, nic mi dzisiaj nie popsuje humoru. Aż tu nagle… Cholera, porszak, jadący pięćdziesiątką zajechał mi drogę. Nie zdążyłem, lecę już do rowu, na szczęście wyskakuję w porę. Patrzę na zgnieciony tir. Kurwa mać, nie do użytku! Zerkam na porszaka, czerwony, ładny. Blondynka w nim przygląda mi się badawczo. Nie myślę już, co robię, zniszczyła moje maleństwo, głupia pipa! Podbiegam, wywlekam ją z samochodu, na drodze nakreślam kółko.

- Stój i patrz – warczę do niej, po czym zabieram się za jej cacko. Kopię, rąbię w porszaka pięściami, a ona… śmieje się! Jasny gwint! Wracam się do tira. Uśmiecham się złośliwie. Jak to fajnie zawsze mieć przy sobie kij baseballowy. Po chwili porszak nie ma już szyb, a karoseria wygląda jak stary tatar, chociaż sąsiad powiedziałby, że się wyklepie. Wszystko pięknie, ale paniusia dalej się chichra! Znowu się wracam. Chyba od roku nie byłem tak wściekły. Toż to tylko baba tak potrafi człowieka wnerwić. Myślę o mojej byłej żonie, wściekam się jeszcze bardziej. Szlag mnie trafia, chwytam kanister z paliwem z tira, oblewam auto, podpalam, samochodzik płonie elegancko, po chwili nic z niego nie ma… A ona stoi za mną i pokłada się ze śmiechu! Z zasady od rozwodu nie biję kobiet, ale jej chętnie bym przywalił.

- Czego rżysz, głupia?! – drę się na nią, a ta ledwo opanowując spazmy, odpowiada:

- Jak pan nie patrzył, to wychodziłam z tego kółka.

Taki sobie żarcik, ale nawet sobie nie wyobrażacie, jak mi serducho waliło, kiedy to czytałam. Miałam wrażenie, że za chwilę się zatkam i nie powiem już ani słowa. No i, jak zawsze w takich sytuacjach, czytałam coraz szybciej i coraz mniej wyraźnie. Skończyłam wreszcie, kartka trzęsła mi się w rękach, że ledwo widziałam tekst. Kuba tylko zaśmiał się z puenty i stwierdził:

- Właściwie to nie mam zastrzeżeń.

Co dalej było na warsztatach to Wam dzisiaj nie powiem, bo zamierzam dokończyć zaczęte tam ćwiczenie i wrzucić tu, jako osobny post. Możliwe, że w każdym etapie tworzenia ^^

A teraz wybaczcie państwo, ale się zwijam, bo dostałam korektę paru części mojej… hmmm… powieści?... i powinnam się zająć wprowadzaniem poprawek. Dlatego dziękuję za uwagę i do następnego ^^

I jeszcze, na pocieszenie, posłuchajcie sobie piosenki: