Cmentarny Novemberfest

Witam państwa w tym wspaniałym dniu. Dziś mamy wielce radosne święto, podczas którego cieszymy się razem z tymi, którzy dotarli już bezpiecznie do Jezusa i żadne problemy już ich nie dotyczą. Mylnie nazywamy ten dzień "świętem zmarłych" i wykazujemy się zdecydowanie za dużą ilością wymuszonego smutku. Z tej okazji zapraszam Was na felieton. Zeszłoroczny twór napisany z okazji właśnie dzisiejszego święta. Bawcie się dobrze!

Cmentarny Novemberfest

Samochody stoją ciasno jeden przy drugim nie tylko na parkingu, ale również wzdłuż drogi. Niezmierzone tłumy zmierzają w jednym kierunku, jedni się spieszą, inni powoli spacerują. Powietrze jest aż ciężkie od zapachu ciepłego wosku i chryzantem. Dźwięk wsypywanych łaskawie do metalowych puszek monet niesie się echem wśród kamiennych pomników.

Co się dzieje? Pierwszy listopada!

Jak co roku katolickie cmentarze pękają w szwach, a obok koniecznego w każdej nekropolii krzyża nie da się przejść tak, by nie rozdeptać żadnego płonącego znicza. Do prawie każdej cmentarnej bramy stoi kolejka, a niemało jest takich, co na miejsca pochówku dostają się dziurą
w płocie. Wydawałoby się, że w ten dziki, rozentuzjazmowany tłum nie da się wetknąć już ani szpilki, a tu do bram garną kolejni ludzie obładowani szkłem, parafiną i opakowanymi w folię chryzantemami. I, co gorsza, przedostają się przez te bramy. Gdzie by nie zawiesić na moment spłoszonego spojrzenia, tam widzi się smutną rodzinę nad grobem, którego od roku nikt nie widział.

Przed wejściem na cmentarz nierzadko stoi kilka straganów z pierwszolistopadowymi akcesoriami. Znicze schodzą jak świeże bułeczki, niezależnie od wielkości i koloru. Do każdego z takich stoisk biegnie część tłumu, która nie zdążyła wcześniej zaopatrzyć się w odpowiednią ilość nagrobnych postawideł. To jedyny dzień w roku, w którym nikt nie zauważa, że trzy złote za trzydzieści mililitrów parafiny w kawałku taniego plastiku, to całkiem spora suma. Półuwiędłe chryzantemy też cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Zgniecione i oklapłe po wielogodzinnym pobycie w bagażniku stanowią aż nadto rozchwytywany towar. Sztuczne imitacje naturalnych roślin wcale nie są mniej opłacalne. Hurtowo skupywane również lądują na grobach przodków. Wszystko to warte jest około trzy razy mniej niż trzeba za to zapłacić, ale w tym akurat dniu wszyscy jakoś przechodzą nad tym do porządku dziennego. Jednak największe wzięcie z całego asortymentu ma coś zgoła innego niż znicze i kwiatki. Miecze świetlne z funkcją wydawania odgłosów walki – to jest tegoroczny hit sezonu!

Wszystkich świętych to święto rodzinne. Śnieży, wieje, czy może mamy minus dziesięć stopni, nieważne. Matek z wózkami nie zabraknie, przecież to szalenie ważne, by przy grobie dawno zapomnianej ciotecznej prababci wujka Henia znalazła się cała rodzina. Nietrudno o zauważenie znudzonych przedszkolaków, ciągniętych przez ojców za ręce do grobów ludzi, których dziadek widział raz, jak miał dziesięć lat. Jednak rodzina w komplecie to podstawa, więc dla dzieci nie ma litości i po cmentarzach trzeba je przewłóczyć. Tak więc wielopokoleniowe grupki smutasów gromadzą się przy grobach, stają wokół nich w rozsypce, pochylają głowy i dają sobie znak, by zacząć ożywioną rozmowę. Zaduma? Refleksja? Skądże! Nikt nie słyszał większej ilości politycznych dyskusji czy kłótni o spadek niż nagrobki. Rozmowy dotyczą oczywiście również przyjemniejszych tematów, bo ileż to par zaczęło ze sobą chodzić właśnie na cmentarzu. Czasami rodzinne pogaduchy sprowadzają się do błahych tematów, jak omówienie, które pomniki są ładne i że Nowakowie znowu nie przyszli na nabożeństwo, a przecież dopiero dwa lata temu pochowali syna. Niemniej, czego by te rozmowy nie dotyczyły, z refleksją i zadumą, o której się tyle mówi, nie ma to wiele wspólnego.

Oczywiście wyjście na cmentarz to nie tylko rodzinne spotkanie, gdzie zamiast herbaty mamy znicze. Co roku pierwszego listopada odbywa się rewia mody, w której udział może wziąć każda kobieta, bez względu na wzrost, wagę i poglądy polityczne. Zatem święto wszystkich świętych to znakomita okazja do organizacji przeglądu kolekcji jesienno-zimowych wszystkich sklepów pozostających w zasięgu kieszeni przeciętnej obywatelki (lub jej partnera). Można odnieść wrażenie, że pierwszy listopada to bardziej święto rozdziewiczania pachnących jeszcze sklepem płaszczy i kapeluszy, oraz odklejania cen z kolejnej pary kozaczków albo botków. Nie uświadczysz w nekropoliach pań w zeszłorocznych butach. Nie wypada odwiedzać zmarłych w niemodnym już obuwiu, w końcu szczątkom na pewno nie jest to obojętne.

W głowie dezorientacja miesza się z przerażeniem na widok tego festynu, który rzekomo ma upamiętniać naszych zmarłych. Rewia mody połączona z odpustem i wstępem do rodzinnych imprez, a to wszystko w tak chrześcijańskiej atmosferze, że gdyby Jezus to widział, to byłby… dość niepocieszony. Co się dzieje? Pierwszy listopada!

No. To tyleż z mojej strony. Pozdrawiam państwa serdecznie i życzę miłego wyjścia na cmentarze!