Herbaciarnia pod leniwym świrem

Dobrowieczorny, skarby!

Dzisiejszy wpis jest niejako wpisem specjalnym, napisanym ze specjalną dedykacją dla Buddysty, którego komentarz był dla mnie czymś na kształt inspiracji. Zasugerowałeś, że za dużo piszę o tym, co mi się nie podoba i co mnie irytuje. Kto wie, może masz rację? Rzadko to przyznaję, ale tym razem chyba masz ^^

Bo w końcu… tak sobie myślę, że może faktycznie za dużo pisze się o tym, co jest złe. Media zasypują nas złymi informacjami, o złych, irytujących rzeczach. Coś złego to news! Im gorsza informacja tym bardziej atrakcyjna dla potencjalnego odbiorcy… Ale wśród tych potencjalnych odbiorców są jeszcze ci, którzy schowani po kątach cicho wołają o coś pozytywnego.

Czasami mamy ochotę, tak po prostu ochotę, poczytać coś, co nie krzyczy do nas zaciekle, że świat jest brudny i paskudny. Ale pozostaje jeszcze inny problem… Kochani, czy ktokolwiek umie jeszcze pisać, czytać i rozmawiać o rzeczach pozytywnych? Bo zasadniczo to, co jest złe, czy chociaż irytujące, wywołuje gwałtowniejsze emocje niż to, co jest pozytywne. Więcej napiszemy o brutalnym morderstwie rytualnym w Ciechocinku niż o najweselszym wspomnieniu ze swojego życia. Zawsze więcej będzie w mediach rozwodów, gwałtów i morderstw niż ślubów, miłości i narodzin. Nie wiem już, czy powinno mnie to zasmucać, skoro wydaje mi się logiczne i normalne. Skoro weszło w nawyk, jak poranne mycie zębów…

Zastanawiam się nad tym i zastanawiam. I nie wiem. Myślę o tym, o czym sama zwykle piszę i o czym piszą inni. Myślę o tym, że teksty o tym, co mi się nie podobało zawsze wychodzą dłuższe, bardziej treściwe, więcej w nich ironii i specyficznego humoru. Weźmy chociażby przykład ocenialni blogów. Długie i wyczerpujące (i najprzyjemniejsze do czytania) są oceny blogów, które mi się nie podobały. Tam używam sarkazmu, tam ironizuję, czytając te oceny można się pośmiać. No dobra, wszyscy oprócz autora mogą. A felietony? O czym są felietony? Raczej nie o tym, z czym jest wszystko w porządku, tylko o tym, co należy wyśmiać lub skrytykować… Właśnie.

A… a dlaczego by nie pisać o tym, że lubię pić herbatę? Myślę nad tym i myślę… i dochodzę do wniosku, że pisanie o herbacie to wcale nienajgorszy pomysł. Z założenia blog miał być o tym, co jest dla mnie ważne, a herbata to dość istotny element mojego życia.

O tak, herbatka. Herbatka, szczególnie zielona. Bez herbatki moje życie byłoby smutniejsze… No bo to przecież oczywiste:

smutno ci – herbatka;

czujesz się samotny/a – herbatka;

ktoś do ciebie przychodzi pogadać – herbatka;

jest ci zimno – herbatka;

oglądasz film – herbatka;

piszesz post/rozdział/referat dla prof. K. – herbatka.

Masz ochotę napisać wpis o czymś okropnym, podłym, paskudnym, czy też po prostu irytującym? Masz ochotę kolejny raz wylać na czytelników wiadro frustracji i zasypać ich gradem swojego niezadowolenia? Znowu chcesz wyładować swoją złość?

Weź zatem głęboki oddech. Wstań, ubierz kapcie. Popraw kocyk! Kocyk musi leżeć idealnie! Zamknij laptopa, żeby się nie zawiesił. I zatrzymaj na chwilę muzykę. Otwórz drzwi, idź do kuchni. Nalej wody do czajnika. Postaw czajnik na kuchence. Podpal. Wróć do pokoju i weź jedną torebkę, tę, która najładniej pachnie. Włóż ją do kubka, zalej wrzątkiem. Weź ze sobą kubek, wróć do pokoju, otwórz laptopa i napisz coś pozytywnego. Coś, dzięki czemu ktoś po drugiej stronie ekranu uśmiechnie się pod nosem i będzie miał lepszy humor.

Tylko pamiętaj: NIE PIJ Z ŁYŻECZKĄ!

Absurdalnie proste ^^ 

No. To tyle, moi państwo. Trzymajcie się ciepło, nigdy nie pijcie z łyżeczką i piszcie o pozytywnych rzeczach.

Pozdrawiam!