Artblock i inne przeciwności losu

Życie jest złe, tyle Wam powiem.

Jutro kolokwium, ruska wiza nie chce współpracować, nie mam paszportu, boli mnie głowa i nagle wszyscy stwierdzili, że fajnie byłoby ze mną pogadać, więc napisało w jednej chwili pięć osób. „Mogę przyjść?”, „Jak Ci mija dzień”, „Co będziesz właściwie robić po filologii”, „Czy onomatopeja to środek semantyczny?”, „Tak, też to zauważyłam” (odpowiedź na wiadomość sprzed kilku godzin)… I wszyscy w jednej sekundzie, macie taki synchron, że głowa mała!

Z dobrych rad cioci Alu dzisiaj tylko jedna (do ludzi, którzy jeszcze nie popełnili pewnego karygodnego błędu): jak pójdziecie na studia to nigdy, NIGDY! i za nic w świecie nie dajcie po sobie poznać, że macie dobre notatki!

A wracając do tematu – widocznie pech z zeszłego tygodnia jeszcze mnie nie opuścił. A teraz módlmy się, żebym nie powiedziała tego w złą godzinę…

Na szczęście udało mi się jakoś ogarnąć mój kryzys emocjonalny i przestało mi być tak czarno przed oczami. Czasami się zdarza, że oprócz mnie są na świecie jeszcze inni ludzie, którzy bardziej wiedzą, co robić w sytuacjach stresowych… Cóż, pozdrowienia dla moich zawsze pozytywnie myślących rodziców ;]

No. A właściwie to piszę ten wpis dlatego, że jak niektórzy z Was mogli zdążyć zauważyć, mam nowy szablon. A nowemu szablonowi należy się nowy wpis. Także tego… No.

Autorką owego dzieła jest niejaka Emilyanne, któraż to ostatnio śpiewa, tańczy i recytuje, jest sławną blogNerką i w ogóle XD W każdym razie bardzo, bardzo dziękuję Em, że chciało jej się wykonać dla mnie zamówienie, chociaż w pseudoregulaminie napisała, że nie przyjmuje zamówień. Wielkie brawa dla blognerki!

Co by tu jeszcze, na domiar prawdziwego?... A tak. Mam artblocka jak stąd do Sosnowca (czyli daleko, Sosnowiec leży za granicą) i nie napisałam nic, odkąd… odkąd napisałam potwornie marnej jakości opowiadanko o nieistnieniu USA. Wczoraj udało mi się sklecić jakieś pół strony czegoś w miarę porządnego i poszłam spać o dwudziestej drugiej. Chyba się zestarzałam… czy coś. Mam nadzieję, że artblock jednak minie w miarę szybko, bo dosłownie nie mam czasu go mieć… Powiedziałam o nim moim dwóm znajomym z roku i jedna z nich uznała, że żeby móc pisać muszę cierpieć, dlatego zaczęła rzucać we mnie trawą. I cierpiałam, bo po pewnym czasie zaczął mnie boleć brzuch ze śmiechu XD

A teraz kończę to smęcenie, następnym razem wpis może będzie konkretniejszy. Może.

Na koniec macie moją rękę, trzymającą sevendaysa, wyglądającego jak kotlet ;] Możecie sobie pomyśleć o jedzeniu. Sevendaysa albo kotleta, co tam wolicie XD