Ballada o starym łachu

Tytuł oczywiście jak zwykle sugerujący, o czym będzie wpis.

Witam Was serdecznie ;]

Piszę do Was z pociągu, za który zapłaciłam jak ostatni frajer. Pociąg nie ma internetu, trzęsie się i nikt jeszcze mnie nie zapytał, czy mam ochotę na kawę albo herbatę. Nie mam. Ale chodzi o sam fakt, żeby zapytać…

Jednakże, mimo wszystko wpis dzisiaj będzie względnie pozytywny, bo dotyczący czegoś, co wielbię, kocham i ubóstwiam, a mianowicie… koncertów.

To się zaczęło, kiedy pierwszy raz pojechałam na Celtyk, o którym już pewnie zdążyliście przeczytać. Wcześniej twierdziłam, że nie lubię koncertów, a było to stwierdzenie tak absurdalne, że równie dobrze mogłabym twierdzić, że nie jestem człowiekiem. W każdym razie wtedy w Będzinie wyzwoliła się we mnie szalona miłość do koncertów, a dalej poszło już z górki ;]

Bo to jest tak, moi drodzy, że posiadanie wszystkich płyt jakiegoś zespołu (nawet w oryginale) to właściwie nic, dopóki się nie pójdzie na koncert. Wtedy dopiero nawiązuje się jakaś więź pomiędzy fanem a artystą, a tak naprawdę pomiędzy człowiekiem a muzyką. Nie wiem dokładnie, na czym to polega, ale muzyka jest czymś niezwykłym i ma sens tylko wtedy, kiedy się jej nie słucha uszami, a czuje całym ciałem.

Jasna sprawa, że nie wszyscy dostrzegą w skakaniu i darciu się pod sceną coś więcej niż to skakanie i darcie, ale dla mnie koncert jest przeżyciem prawie że mistycznym. Niedawno minęły w Opolu tzw. Piastonalia. Nie mam pojęcia, czemu to się nie nazywa „juwenalia”, żeby wszyscy wiedzieli, o co chodzi, tylko jakoś dziwacznie, ale mniejsza z tym. Zagrali między innymi Farbeni i Strachy na Lachy. W którymś momencie ktoś mnie spytał, skąd ja biorę na to siłę, żeby pół nocy skakać, śpiewać i się cieszyć, a ja nie miałam pojęcia, co powiedzieć. To się znikąd nie bierze, to zwyczajnie jest. Trzeba Wam wiedzieć, że jak mam przebiec dwieście metrów to jestem cała chora, natomiast na koncercie mogę kilka godzin skakać i szaleć bez trudu. Prawda, po Strachach byłam tak zmęczona, że nawet spać nie miałam siły, ale w życiu bym nie powiedziała, że nie było warto.

(Czy ten pociąg musi się tak trząść?!)

 A teraz mam dla Was trochę świeżych refleksji koncertowych:

Po pierwsze – na Celtyku to jest jednak kultura, nie to, co gdzie indziej. O ile w Będzinie szybciej zespół przestanie grać, niż ktoś cię wdepta w ziemię, tak na Piastonaliach jacyś goście z galopującym kryzysem wieku średniego prawie mi złamali żebro o barierkę. Idąc dalej tym tokiem myślenia, na koncercie trzeba się umieć zachować, nie ma wyjścia. Trzeba zauważyć, że obok ciebie jest człowiek, a nie manekin i że dobra zabawa nie ma polegać na ostrym mordobiciu. Pogo, w którym dwumetrowy metal w pieszczochach ma w poważaniu to, że właśnie przysadził dziewczynie z łokcia w twarz mówię zdecydowane NIE!

Po drugie – mama miała rację, „mężczyzna nie musi być piękny, wystarczy, że ładny ma głos”. Moi idole, wokaliści ulubionych zespołów nie wyglądają zbyt zachęcająco, chociaż śpiewają pięknie. Ale tak naprawdę nie ma znaczenia, że są szpetni. Najmniejszego ;]

Po trzecie – mała rada na przyszłość od cioci Alu, sposób na niezgubienie telefonu w pogo. Nie, nie trzeba go dawać ochroniarzowi do potrzymania. Wystarczą wysokie glany, w cholewę których można wepchnąć telefon i niczym się nie przejmować, bo jeśli but dobrze przylega do nogi, to nic nie ma prawa się wysunąć. Myślę, że do buta można też wcisnąć inne rzeczy – pieniądze (papierkowe), kartę mieszkańca do akademika, legitymację studencką i takie różne.

No i jeszcze jako taki mały bonus, mam dla Was kilka zdjęć z koncertu Strachów na Lachy. To we wściekle zielonych spodniach to ja XD

Dużo nas było XD

Mina sugerująca nieogar musi być XD

 Trochę glanów, zazdrościjcie mi ;]

Obraz tego, czego NIE lubię na koncertach, ludzie ogarnijcie, jak czasem wyglądacie!

I moje najnowsze trofeum, z soboty. Podpis Gawlińskiego na starym łachu. I właśnie stąd wziął się tytuł posta, jakby kto pytał…

Wiem, wiem, niewiele tu widać... ale pochwalić się musiałam! 

 Pozdrawiam!