Rzeczy za długie

Witam ;]

Przyjemny wieczór, tak sobie siedzę, słonko mi świeci z okna w lustro i z lustra w oczy. Herbatka wielosmakowa własnej roboty okazała się trochę mdła i właśnie myślę, skąd by tu wytrzasnąć cytrynę… Z dworu leci muzyka, bo się jacyś samozwańczy DJe dorwali do sprzętu grającego. Przyjemny wieczór.

Tak się zastanawiałam, o czym ma być dzisiaj wpis. Zastanawiałam się, czy by nie napisać czegoś w rodzaju odpowiedzi na ostatniego posta Emilyanne, ale jakoś tak zrezygnowałam z tego pomysłu. Będzie pisanie o pisaniu, ale o czym innym ;]

Jak wiecie, jakiś czas już siedzę na blogspocie, gdzie problem, który zamierzam poruszyć, jest aż nadto widoczny. Ale nie tylko tu i wcale nie tu się zaczął. Właściwie to mieli to już uznani, szanowani pisarze, szczególnie Sienkiewicz i Orzeszkowa. Domyślacie się, o czym mowa? Nie? To ja Wam powiem.

Chodzi o to, co jest za długie.

Dobra, jeśli chodzi o moją pisaninę, to już jest tego dużo, a to nawet nie połowa, ale w sumie to nie o to mi chodzi. Lubię grube książki, które nie kończą się ledwo po rozpoczęciu. Ale bardzo często zdarza mi się trafić na coś potwornie długiego, czego po prostu nie da się czytać, takie jest długie. Bardzo dobrą politykę w tym kierunku prowadzi halska, wprowadzając konkretne ograniczenia objętości tekstu. Jasna sprawa, że ograniczenie do sześciu stron maszynopisu znormalizowanego to absurd, ale czasami myślę, że jakiekolwiek ograniczenie jest KONIECZNE.

Nie potrafimy się wszyscy streszczać i spod naszych piór, czy raczej w tych czasach spod klawiatur, wychodzą długaśne, przegadane twory poprzetykane masą zbędnych elementów. I tak się czasem zastanawiam, po co to wszystko? Czyżbyśmy wszyscy szli na ilość zamiast na jakość? Szczególnie mnie to bolało, kiedy oceniałam blogi. To naprawdę nie jest takie proste przeczytać paręnaście długich na dwadzieścia stron rozdziałów, zwłaszcza, kiedy fabuła cię nie wciąga. A nie wciąga, bo jest przegadana i nudna. Na jakiego bloga bym nie weszła, tam zobaczę rozdział, którego nie mam ochoty czytać już w momencie oszacowania jego długości. Zdarza się, że taki rozdział jest jak najbardziej w porządku, ale… ale po co?

Po co rozwlekać (tak, rozwlekać) na dwadzieścia i więcej stron rozdział, który spokojnie zmieściłby się na ośmiu do dziesięciu? Z takiego rozwlekania nie wynika raczej nic dobrego. Bzdurne dialogi o niczym to jeszcze najmniejszy problem. Takie zresztą nawet lubię i czasami myślę, że trzeba, aby postacie porozmawiały ze sobą „nie na temat”, bo ludzie tym się właśnie charakteryzują, że rozmawiają o pierdołach. Znacznie gorsze od takich bezcelowych dialogów są długie, okropnie drętwe opisy. Przyznaję się bez bicia, że w „Potopie” czytałam prawie tylko dialogi, bo cała reszta przyprawiała mnie o ból mojego tfurczego serca. Wiadomym jest, że opisy są bardzo potrzebne, muszą być bogate, plastyczne i pobudzające wyobraźnię. Natomiast jeśli chodzi o tfurczość blogową bywa z tym naprawdę źle. Króluje grafomania i jakiś kompleks wielkości i dochodzi do takiego schizu, że człowiek nie potrafi zapisać dialogu tak, żeby po każdej wypowiedzi nie pisać dziesięciu linijek pierdół, które nie wnoszą nic do fabuły. Jestem absolutnie pewna, że da się napisać miniaturkę na dwie, trzy strony, gdzie będzie zawarte wszystko, co trzeba, fabuła będzie wciągająca i nieprzegadana. Jestem pewna, że każdy, kto pisze te absurdalnie długie taśmowce potrafiłby coś takiego napisać.

Hej, blogowi autorzy! Alu rzuca Wam wyzwanie. I przy okazji sobie też. Zacznijmy kończyć z rzeczami za długimi, bo w końcu zamienimy się w takie ględy, jak jedna pani ode mnie z parafii, która uwielbia składać księżom podziękowania i życzenia i kiedy się pojawia na horyzoncie, cała służba liturgiczna zwiesza głowy z cichutkim „o nie…”. Bo parafianie to sobie chociaż mogą czasem usiąść i się zdrzemnąć XD My z kumpelą liczymy tylko, ile było idealnych momentów na zakończenie gadaniny, a ktoś kiedyś zaczął w takim momencie klaskać. Nader wymowne.

Nie pozwólmy, aby w naszych tekstach dało się wskazać dziesiątki niepotrzebnych słów i idealnych momentów na zakończenie!

Dziękuję za uwagę ;]