Trzynaście pięter paniki

Gdybyś tylko wiedziała, dlaczego. Gdybyś miała jakiekolwiek szanse…

Biegniesz z nimi, wszyscy biegną. Zakręt, schody, drabina, jakieś wrzaski. Gdybyś tylko wiedziała… Przerażeni i zrozpaczeni, przepychają się i krzyczą, każdy chce biec jak najbardziej z przodu. Smagnięcie bata na plecach wyciska łzy z twoich oczu, ale nie zatrzymujesz się. Musisz biec dalej. Wiesz, że jeśli się zatrzymasz, obejrzysz za siebie, stracisz czas w dowolny sposób… będziesz zgubiona! Gdybyś tylko wiedziała dlaczego…

Jest ich trzech. Wyżsi od was, ciemni na twarzach, ich niemalże białe włosy są rzadkie i długie. Oczy im świecą, skóra lśni przerażająco. Błyskają do was czerwonymi zębami. I chcą zabić. Wszystkich. Nie ciebie bezpośrednio i nie chłopca, który biegnie zaraz za tobą, błagając cię, byś na niego zaczekała. Oni nie widzą w was jednostek. Jesteście dla nich bydłem, które okrutnie zapędzają w dół, napawając się jego paniką. Żywią się strachem. Napawają się nim i delektują. Ich białe płaszcze są cienkie i zwiewne, powiewają za nimi jak zawieszona wiatrem na drzewie reklamówka. Uzbrojeni w baty i pistolety mają nad wami przewagę.

Wy jesteście mali, bezbronni i nadzy. Nie macie nic. Stłaczacie się ciasno na środku betonowego placu, na który was zapędzili. Pod wami w oddali majaczy gdzieś ląd, a betonowy sufit nad wami podtrzymują grube filary. Nie macie pojęcia, że są puste w środku. Ani, że ktoś postanowił je zburzyć. Na środku placu stoi najcieńszy z filarów. Na wysokości nadgarstków przeciętnej wysokości człowieka ktoś przytwierdził do niego dwie, metalowe obejmy.

Zagradzają wam jedyną drogę ucieczki – schody na dół. Jeden z nich przybliża się do was. Jest wyższy i silniejszy niż najsilniejszy z was. Jesteście mali, chudzi i bezsilni jak dzieci. Ojciec, pragnący bronić dwójki dzieci występuje naprzód, a on chwyta go gwałtownie za kark i ciągnie do filaru. Mężczyzna krzyczy, ale jego krzyki na nic się nie zdają. Metalowe obręcze zaciskają się bezlitośnie na jego chudych nadgarstkach, a jego dzieci płaczą z dojmującej bezsilności. Wiedziona impulsem chwytasz ich drobne ręce i ciągniesz w środek grupy. Trzy trzaśnięcia batem i wasz niewielki tłum znów zaczyna biec, popędzany uderzeniami. Filary sufitu nad wami pękają, betonowy dach spada. Zdążyliście wszyscy uciec i tylko ojciec dzieci ginie, pozbawiony możliwości ratowania życia.

Gdybyś tylko wiedziała, dlaczego! Biegniesz, ciągnąc za sobą dzieci. Lód w twoim wnętrzu nie topi się, przerażenie zamraża twoją krew. Dlaczego, dlaczego, dlaczego?!

Kolejna ginie starsza kobieta. Nikt nie błagał o jej życie. Tobie zależy tylko na tym, by dzieci uszły cało. Nie wiesz nawet, jak ma na imię dziewczynka, ściskająca do bólu twoją dłoń, ale bez wahania oddałabyś za nią życie. Chłopiec, biegnący za tobą płacze i woła ojca. Niech przestanie! Niech przestanie!

Schody, betonowy plac, czyjaś śmierć. Schody, plac, śmierć. Schody, plac, śmierć.

Odbierają ci dziewczynkę. Padasz na kolana, przewrócona siłą oprawcy. Po twoich policzkach nie płyną łzy, krzyczysz tylko ile sił w płucach.

- Weź mnie! Weź mnie, nie ją!

Nie rozumie twoich słów. Gdyby rozumiał, może by i usłuchał, ale on nie wie, co mówisz. Chwytasz jego płaszcz, który oblepia ci palce, jak lepka folia i nie umiesz już go puścić. Błagasz o życie dziewczynki. Jest za mała, chude ręce wypadają z obręczy. Błysk twojej nadziei trwa tylko przez chwilę. Na taką okoliczność mają sznur i to nim przywiązują małe ręce do filara.

- NIE! – twój rozpaczliwy wrzask znajduje odpowiedź jedynie w kopniaku w twarz. Upadasz na zimny beton, usta masz pełne krwi.

- Nie, nie, nie… - błagasz szeptem, ale ludzie, którzy przebiegają po tobie gnani przerażeniem, nie słyszą twoich słów. Wreszcie ktoś lituje się nad tobą. Podnosi cię z ziemi i ciągnie za rękę po schodach w dół.

- Nie! – powtarzasz głośniej. Chcesz z nią zostać, nie możesz jej zawieść. Nie teraz, kiedy ona jest taka samotna i wystraszona! Dlaczego ma zginąć sama, opuszczona, pozbawiona szans na ucieczkę? Dlaczego?!

Nie masz sił dłużej walczyć, dajesz się zwlec po schodach jak szmaciana kukła.

- Nie… nie… - błagalne prośby są lepkie od gęstej krwi, sączącej się z twoich ust i nosa i kapiącej leniwie na schody. Głuchy łoskot informuje cię beznamiętnie o śmierci dziewczynki.

Nie możesz już nic dla niej zrobić i nie mogłaś ani przez chwilę. Ocierasz w biegu twarz, nie puszczając ręki, która wciąż wlecze cię w dół. Zatrzymujecie się znowu. Wrzaski, błagania, szczęk obręczy. I jeszcze trochę wrzasków. On przytrzymuje cię w pionie i pozwala oprzeć głowę o swoje ramię. Jest silny i wysoki, ale nie wierzysz, że cię ochroni. Zginie, jak wszyscy, jesteś tego pewna. Nie masz siły płakać i dławisz się własnym szlochem, a on tłumaczy ci po cichu, że nie możesz nic zrobić dla tych, którzy giną, ale musisz być silna dla tych, którzy przeżyją do końca tego makabrycznego biegu.

Chwilę później gnacie dalej, nie puszczając swoich dłoni.

Schody, plac, śmierć. Schody, plac, śmierć. Gdybyś tylko wiedziała, dlaczego…

NIE! Tylko nie on, nie on, nie zabierajcie go! Jeden z tamtych rozrywa uścisk waszych dłoni, ale ty walczysz. Chwytasz go ponownie i ciągniesz do siebie. Tamten jednym ruchem łamie mu rękę, która staje się bezwładna i bezsilna. On płacze z bólu. Taki silny, taki odważny, teraz kwili jak niemowlę. Odwracasz wzrok od jego wykrzywionej cierpieniem twarzy i rzucasz się do przodu. Nie dasz go zabić!

- Uciekaj… - szepcze łamiącym się głosem, kiedy kajdany zaciskają się na jego nadgarstkach. – Uciekaj, proszę!

Potrząsasz gwałtownie głową. Zostaniesz przy nim. Jeśli ma zginąć, nie zostawisz go… Jak jeszcze daleko? Kiedy tamci ludzie wreszcie się wydostaną? Ludzie znowu zaczynają biec, a on błaga cię, byś biegła z nimi. Jeden z oprawców odrywa cię od filara i rzuca na ziemię. Nie umiesz wstać, choć próbujesz ze wszystkich sił.

- Uciekaj, uciekaj! – słyszysz płaczliwy głos nad sobą. Gdybyś mogła uciekać… Trzask bata, a potem potworny ból w plecach. I jeszcze raz, i jeszcze. Podnosisz się i upadasz pod kolejnym uderzeniem.

- Dajcie jej uciec! – krzyczy rozpaczliwie. – Pozwólcie jej!

Na twojej twarzy łzy mieszają się z krwią i tworzą razem rozcieńczone plamy na betonie. Pierwszy trzask filarów budzi w tobie instynkt samozachowawczy. Ledwo udaje ci się doczołgać do schodów. Spadasz z nich zamiast zbiegać, ale przynajmniej przez chwilę jesteś bezpieczna. Kolejny głuchy łoskot.

- Nie, nie… - szepczesz sama do siebie, kuląc się gdzieś pośród ludzi, coraz bardziej obojętnych na śmierć towarzyszy. Tym razem przykuwają do filara młodą dziewczynę o czarnych włosach. Wcześniej wybili jej oko, została po nim tylko krwawa dziura. Krew płynie po bladym obliczu i spływa niżej, po szyi, dekolcie, piersiach…

Rozlegają się trzaski, a ludzkie stado bydła rusza dalej. Jesteś zbyt słaba, by biec i tylko wleczesz się za nimi, ledwie przytomna z bólu. Nie protestujesz i nie walczysz, kiedy przychodzi kolej na ciebie. Nikt nie prosi o łaskę dla ciebie, kiedy na twoich rękach zaciskają się boleśnie metalowe obręcze. W nozdrza uderza cię zapach powietrza, kolejne schody prowadzą na wolność, jesteś ostatnia. Byłaś tak blisko… Szarpiesz się przy filarze, lecz nie dajesz mu rady. Nikt nie zwraca na ciebie uwagi. Ludzie wiedzą to samo, co ty, ale oni mają jeszcze szansę, a ty nie. Biegną radośnie w stronę świeżego powietrza. Wiwatują i śmieją się. Przeżyli, są wolni! Tak, tak, tak! Żal wzbiera w tobie stopniowo i dusi cię jak wąż.

Co? Wszyscy znaleźli się na zewnątrz zanim trzasnęły filary. Po pierwszym trzasku usłyszałaś coś innego… Przerażony wrzask i serię strzałów. Zginęli. Zastrzeleni w chwili, w której tak bardzo cieszyli się zakończeniem swojego koszmaru…

Z twojego gardła mimo twojej woli wydobywa się histeryczny, szyderczy śmiech. Rozluźniasz się, opadasz niżej w swoich więzach. Głowę odchylasz do tyłu, wciąż się śmiejąc i jednocześnie krztusząc własną krwią. Śmiech nie zamiera na twoich wargach, gdy filary łamią się wreszcie, a kilka ton betonu leci w twoją stronę, by cię zabić.

Gdybyś tylko wiedziała, dlaczego. Gdybyś miała jakiekolwiek szanse…

Mam nadzieję, że za bardzo nikogo nie przeraziłam? Mam takie sny niemal co noc. Na szczęście budynek nie może zawalać się od góry po jednym piętrze...

Niemniej, mnie te obrazy przestraszyły, dlatego musiałam się nimi z kimś podzielić. Jeszcze nie doszłam do żadnego konkretnego wniosku, zastanawiając się nad symboliką tego. Może ktoś mi coś podsunie?

Cóż. Miłego dnia życzę…