Na Razie Nic part 1, czyli początek wojny z mitami

Był ciepły, słoneczny dzień, kiedy w majestacie na niebieskim tronie zasiadł niejaki Bóg Ojciec, mlasnął ze znudzeniem i otworzył na chybił-trafił kieszonkowy zeszycik sudoku. Z lewej tylnej kieszeni jeansów wyjął mały, chiński ołóweczek i przyłożył go do papieru. Sudoku na poziomie super-ultra-hard, nad którym Lucyfer myślał prawie siedemdziesiąt dwie godziny, On rozwiązał w pięć minut. Odrzucił zeszycik i wydał z siebie ciężkie westchnienie. Bycie wszechmocnym i wszechwiedzącym bywało wyjątkowo upierdliwe. Czasami nawet nieco zazdrościł swojemu Synowi, który jako jednocześnie Bóg i człowiek aż takim wszechideałem nie był i rozwiązywanie logicznych łamigłówek sprawiało mu niejaką frajdę. Przymknął na chwilę oczy i zazgrzytał zębami. Nic go nie mogło zaskoczyć. Tak, doskonale wiedział, że za drzwiami niebiańskiej sali tronowej stoi właśnie Jezus i przeciera zaspane gałki oczne, jednocześnie zastanawiając się, czy wbić do pomieszczenia, czy też najpierw iść coś zjeść. Wiedział też, że wejdzie. I wiedział, o co zapyta… I co odpowie… O BOŻE! To znaczy… no, to znaczy… o matko.

- Tato, jest taka sprawa… - usłyszał za sobą i odwrócił się niechętnie. Jezus uśmiechnął się niewinnie i przeczesał dłonią długie do ramion włosy.

- Ostrzygłbyś się wreszcie – stwierdził Bóg Ojciec, co jego Syn skwitował znudzonym obrotem patrzałek w lewo. – W co ty się znowu ubrałeś? W ogóle nie wyglądasz bosko.

- Jesteś gorszy niż mama – rzucił Jezus, ukradkiem zerkając na swój ubiór, który tego dnia stanowiły czerwone rurki, glany oraz czarna koszulka z krzykliwym napisem „WAR IS OVER”. – Chcę być przyjacielem ludzi a nie ich władcą… Jak będę wyglądał zbyt bosko to… - uniósł gwałtownie ręce, trafnie zauważając, że tata zamierza mu przerwać. – No, ale to naprawdę działa! Oni mi bardziej ufają, mówią mi o swoich sprawach… wiesz… są tacy… otwarci, nie? Widzą, że ze mnie żaden sędzia, tylko równy gość, taki wiesz… spoko ziomek. Rozumiesz?

Bóg Ojciec stłumił w sobie pełen rezygnacji jęk, ale od facepalmu nie zdołał się powstrzymać.

- Ale wracając do mojej sprawy… - odezwał się Syn, korzystając z chwili ojcowskiego milczenia. – Chodzi o to, że RCC jest pochłonięte niezłym kryzysem, a my siedzimy tutaj i obżeramy się przysłowiową manną z nieba.

Ojciec machnął lekceważąco ręką.

- RCC przetrwało już ponad dwa tysiące lat i nic mu nie zagraża… - mruknął bez przekonania. Tak naprawdę w swej wszechwiedzy doskonale wiedział, że kryzys jest realny, ale miał też świadomość, że nie jest tak wielki, by On sam osobiście musiał się nim interesować.

- Dobra, przetrwało… - przyznał z ociąganiem Jezus. – Ale teraz jest naprawdę krucho… No wiesz… Rydzyk, Natanek, Palikot i jeszcze paru, podburzają ludzi przeciwko nam. Za niedługo połowa naszych wiernych przestanie wierzyć w ogóle, a druga połowa zostanie fanatykami i rozwali nas od środka.

Niewątpliwie Jezus miał rację. Poniekąd zawsze ją miał i wybitnie nie lubił tego uczucia. Chyba nigdy nie zdarzyło mu się jakoś porządnie pomylić, działo się zawsze to, co przewidział. A że czasami przewidywał rzeczy, co do których wolałby się mylić… Oczywiście tym razem wcale nie musiało być tak, jak to sobie teraz wyobrażał, o ile RCC Corporation, którego niepodzielnym szefem póki co był Bóg Ojciec, ruszy do działania. Mimo to Ojciec jakoś nieszczególnie poczuwał się do obowiązku, a Jezusa tym bardziej przerażała własna wizja, że dzień wcześniej rozmawiał z Allahem, szefem Islamu S.A, któremu to realna władza w firmie została odebrana przez fanatyków właśnie. Do tego dobrze pamiętał wszelkie próby przejęcia władzy przez fanatyków w RCC i wiedział, że stanowią oni większe zagrożenie niż ateiści. Otworzył usta, by wyartykułować tacie tę myśl, jednak zanim zdążył wydać z siebie choćby najmniejszy dźwięk, do sali z hukiem wpadł długowłosy, niski jegomość odziany w czerń. W żółtych oczach gościło niebotyczne przerażenie. Zaraz za nim, ślizgając się na pazurach i skamląc płaczliwie wjechał ogromny, trójgłowy pies.

- CERBER NIEEEE! – zawył nowo przybyły, jednak posiadające nadmiar głów bydlę nie zdążyło wyhamować i przywaliło malowniczo w Jezusa, zanim ten zdołał uskoczyć mu z drogi. Cerber zaskamlał głośniej i skulił się na tyle, na ile mógł, chroniąc każdą z głów przed niechybnym rąbnięciem prosto w tron. Syn zahamował glanami, wczepiając paznokcie w sierść psa i jakoś udało mu się powstrzymać nadchodzącą katastrofę. Odepchnął ze złością zwierzę, wstał z ziemi, otrzepał się i spiorunował przybysza wzrokiem.

- Co-ty-tutaj-robisz?! – wycedził przez zaciśnięte zęby, a tamten jakby zmalał jeszcze bardziej, przygryzając nerwowo dolną wargę.

- Przeszkodziłem wam? – szepnął, rozglądając się gorączkowo, jakby w poszukiwaniu pomocy. Cerber zamiast okazać się porządnym psem geniusza zła, zajął się właśnie łaszeniem się do Boga Ojca i merdaniem ogonem. Niestety na trzy głowy miał tylko jeden mózg i przez ten niezdrowy podział dysponował umiejętnością myślenia wyłącznie o jedzeniu i zabawie.

- Nie, zupełnie nam nie przeszkodziłeś – rzucił z irytacją Jezus. Niski i zdecydowanie mało urodziwy jegomość odetchnął z ulgą. Niesłusznie, ale o tym nie wiedział. Pech chciał, że był on typem, który nie zauważyłby sarkazmu nawet gdyby ten podszedł do niego i przygrzał mu w ryło. Nazywał się Lucyfer i był niejako wrogiem numer jeden. Kiedyś tam, kiedy RCC dopiero zaczynało swoją działalność i zdecydowanie nie było jeszcze potęgą, Luc zaczął strajkować, że chce więcej kasy, której firma wtedy nie posiadała. Do strajku przyłączyło się paru kolesi, ale nic nie wskórali, a Bóg Ojciec tylko się na nic niepotrzebnie wnerwił, a zdecydowanie powinien uważać na swoje ciśnienie. Protestujący nie zostali strąceni do otchłani, ale tylko dlatego, że miłosierny Syn przekonał tatę, że teraz biedactwa nie będą miały gdzie mieszkać. Od tamtego dnia Lucyfer włóczy się po kwaterze głównej RCC jak smród po gaciach, a jedyne co robi, to jeszcze większy bajzel.

- A o czym rozmawialiście? – zapytał inteligentnie szatan, przekrzywiając łepek w dziwaczny sposób. Jezus przewrócił oczami i ze znudzeniem streścił mu swój problem. Lucyfer zaśmiał się cicho, parsknął jak koń i potrząsnął głową. Ojciec skrzywił się lekko i odwrócił wzrok, lewą ręką głaszcząc Cerbera po prawej głowie.

- Palikot mówisz? – zaskrzeczał Lucyfer i gwizdnął cicho. Pies geniusza zła nie zareagował oczywiście, za nic nie zrezygnowałby z przyjemnego drapanka za lewym uchem prawej głowy. – Toż to kretyn.

- Kretyni mają ostatnio sporo do powiedzenia – wtrącił niedbale Bóg Ojciec, bynajmniej nie mając na myśli Palikota, kiedy artykułował słowo „kretyni”.

- Dobra, odwołam Palikota – rzucił Lucyfer, a Jezus nie przywalił mu tylko dlatego, że jego pacyfistyczna dusza była raczej przeciwna przemocy. A poza tym musiałby przejść więcej niż cztery metry, a w prawym glanie zwinęła mu się skarpeta i trochę gniotła, kiedy chodził.

- To on jest twój?!

- Ale… ale to nie tak, że was nie lubię! – zapiszczał asekuracyjnie szatan. – Nie, nie, no przecież wiecie… Znaczy się… Jesteśmy kumplami, tak? Ale chciałem… działalność gospodarczą założyć własną. No i…

- I podebrać nam wiernych? – warknął Syn. – Luc, tak się nie robi! Ci inni też twoi? Natanek, Rydzyk? – pokręcił głową, robiąc bardzo smutną minę, od której Luca chwyciły takie wyrzuty sumienia, że wolałby już tę cholerną otchłań. Ojciec przyglądał się temu z podniesioną brwią, chociaż bez większego zainteresowania. Nie znosił tego, że na początku każdej kłótni wiedział doskonale, jaki będzie finał. To tak, jakby oglądać kryminał, wiedząc od razu, kto zabija. I tylko Cerber nie przejmował się firmowym kryzysem, w najlepsze goniąc swój ogon, chociaż niestety na trzy głowy ogon też miał tylko jeden. – Nie spodziewałem się tego po tobie, Lucyfer – stwierdził oskarżycielsko Jezus i odwrócił wzrok. Nagle zmarszczył brwi i zwrócił się z powrotem do zrozpaczonego rozmówcy.

- Ale zaraz… - powiedział z przejęciem, a Lucyfer podniósł na niego wzrok niedużych, przekrwionych oczu. – Ty czekaj! Stopniowo tracimy wiernych, ale to sprawia, że możemy się zabrać za ich odzyskiwanie! No patrz…

Rozejrzał się gorączkowo, upewniając się, czy ktoś go słucha. Bóg Ojciec przymknął oczy i osunął się niebezpiecznie na tronie, ale był na tyle grzeczny, żeby nie zacząć chrapać.

- Oni zbłądzą, zobaczą, że coś jest nie tak, przeproszą mnie, ja im wybaczę i… - wyszczerzył zęby w radosnym, triumfalnym uśmiechu, a wielka złota pacyfa, którą miał na szyi, zalśniła w blasku jego chwały. – To jest kurde myśl!

Po tych słowach już miał wybiec z sali tronowej w podskokach i pochwalić się swoim pomysłem mamie, ale coś go zatrzymało. Mianowicie szatan, któremu możliwość założenia własnej działalności gospodarczej została brutalnie odebrana. Jezus spojrzał na niego niepewnie i westchnął z rezygnacją.

- No co? – rzucił niechętnie.

- No… a może chociaż sąd ostateczny…? – szepnął błagalnie Lucyfer, a Syn potrząsnął głową.

- Nie, nie, żadnego sądu nie będzie – burknął. – I trzeba przekonać ludzi, żeby w to nie wierzyli… I wiesz co, Luc? Ty ich przekonasz.

- A co ty kombinujesz? – spytał nagle Ojciec, zaliczywszy nieprzyjemne przebudzenie, kiedy szatan zawył głośno „NIEEEE”, a Cerber zaszczekał lewą głową, zaniepokojony z lekka. Jezus uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową.

- Na razie nic, tato – stwierdził spokojnie.