Pokolenie leniwców

Dzień dobry ;]

Jak przez dwa tygodnie w Moskwie nie będę nic jeść tudzież zabiorę ze sobą torbę chińskich zupek, istnieje szansa, że zamknę się w dwóch tysiącach.

Ostatnio czuję się po uszy zakopana w konkursach literackich, jakbym nie miała wystarczająco dużo własnej roboty… Ale jakoś tak… Kusi, kiedy widzę, co można wygrać. Nie oszukujmy się, w konkursach nie bierze się udziału dla własnej satysfakcji, a właśnie dla nagród. Uczestnik zamierza wygrać, takie jest założenie każdego konkursu.

Pewnie ktoś mi zaraz powie, że mam do tego złe podejście. Pewnie ten sam ktoś lub ci sami ktosie, którzy utożsamiają pracę z torturami. Yyy… ale ja nie o tym dzisiaj chciałam XD

Dzisiaj mam dla Was taki mały apel, nic wielkiego, ani wzniosłego. Zauważyłam, że otacza mnie ze wszystkich stron rezygnacja i jakiś życiowy dekadentyzm. Nie szkodzi, że nadeszła wiosna, bo na ludzi to wcale nie wpływa pozytywnie.

Wiecie wszyscy co?

NIE CHCE WAM SIĘ SPEŁNIAĆ SWOICH MARZEŃ! Dokładnie tak. Są warunki? Są. Są pieniądze? Patrząc na inne części świata… są. Jest herbata? Jest. To dlaczego, do jasnej cholery, Wam się nic nie chce?!

Moje środowisko stanowią młodociani emeryci, serio. Ludzie, którzy coś zaprzepaścili, bo nie chciało im się wstać z krzesła. Ludzie, którzy nie idą na koncert, na który czekali pół roku, bo szkoda im na to czterdziestu złotych (przy czym na kawę za dyszkę nie było szkoda). Ludzie, którzy nie poszli na ten kierunek, na który chcieli, bo zanim złożyli papiery, uznali, że się nie dostaną. Ludzie, którzy studiują nie tam, gdzie chcieli i nawet nie mają na to argumentu.

Nie wiem, dlaczego mnie to boli, naprawdę nie mam pojęcia. Nie jest to moja sprawa, co kto robi.

A jednak gdzieś mnie to wewnętrznie uwiera. Moi znajomi mają potencjał i możliwości, tylko chęci nie mają. Wybaczcie, że posłużę się tak banalnym przykładem – w Chinach jest nie do pomyślenia, że ktoś nie chce się uczyć. Jak ktoś ma na to szansę, to jest najszczęśliwszy na świecie… Dlaczego więc u nas, gdzie o nic nie trzeba walczyć, bo nikt nie zabrania nam się uczyć, panuje taka nicmisięniechćliwość? A poza tym nie zamykajmy się w ramach edukacji… Niemal wszystko, co robię fajnego, robię sama, bo innym nie chce się ruszyć tyłka. Spoko, przyzwyczaiłam się, ja mogę jechać do Moskwy na dwa tygodnie, nie znając nikogo. Gdybym dalej bała się robić cokolwiek sama, chyba nigdy nie wyszłabym na ludzi. 

Dobra, ale ja mogę być samotnikiem. Czasami będąc samemu, łatwiej kogoś poznać. I nie trzeba nigdy na nikogo czekać, ani do nikogo się dostosowywać. Ale nie o to chodzi. Jakoś mnie to dręczy, że ludziom tak bardzo nie zależy i tak bardzo olewają to, co chcą osiągnąć. Rezygnują ze wszystkiego przed startem. To jest smutne. Albo nawet gorzej niż smutne. Nie do zniesienia.

Ludzie, proszę Was! Jesteśmy młodzi i mamy przed sobą jeszcze dobre sześćdziesiąt lat życia, więc błagam, nie marnujmy sobie życia! Dążmy do tego, o czym marzymy. I róbmy to, co chcemy w życiu robić. I nigdy nie dajmy się stłamsić, ani przekonać, że nie damy rady…Bo ten świat, do jasnej cholery, należy do nas!

Amen.


A tak w ogóle to… 
Я поеду в Москву!

No. A wpis przemyślcie. Albo nie. Jak chcecie ;]