Nowe jednostki chorobowe, czyli giń, Internecie!

Siemacie, ludzie!

Tak, wiem, że powinnam się zastanowić nad sobą i dodawać wpisy częściej, ale, jak zwykle, mam coś na swoje usprawiedliwienie. Otóż zapadłam na tajemniczą chorobę, na którą na razie nie wynaleziono lekarstwa. Nazywa się internetowstręcica i polega na tym, że samo kliknięcie ikonki chrome czy firefoksa powoduje szybkie palpitacje serca przy wyjątkowo niskim ciśnieniu… yyy… tak.

Ostrzegam, że jeśli ktoś usiłuje dowiedzieć się czegoś o sensie życia i istnienia to nie dowie się tego ode mnie, a jeśli liczy, że poruszę jakiś ważny temat, jak religia, edukacja, czy moralność… niech lepiej liczy na siebie.

Zapraszam!

W przeciwieństwie do młodszej części naszego społeczeństwa, nie zaczynam dzisiaj szkoły, ale mimo to wstałam o jakiejś absurdalnej godzinie. Powinnam zacząć się wprawiać, w końcu został mi tylko miesiąc wakacji… I koniec z wysypianiem się. Niemniej, jak już wstałam to postanowiłam do Was napisać, a co mi tam, niech stracę.

Ostatnio czuję się tak zniechęcona do internetów i wszystkiego, co się w nich znajduje, że ojaniemogę. Nie wiem, skąd to się wzięło, ale wzięło się i jest. Zresztą ma to jakieś podłoże w rzeczywistości… Kumpela odcięła się od internetu i ciężko powiedzieć, że nie pomogło to jej twórczości. Powinnam być odważniejsza i przestać wierzyć, że beze mnie internet się zawali i też się od niego odciąć, coby mi nie zabijał życia… Owszem, ostatnio mam jakiś taki odwykowy okres i nawet mi to pomogło, ale zastanawiam się, co by było, gdyby nie ograniczać, a całkowicie wyeliminować źródło lenia wenowego.

I nie, to nie o to chodzi, żebyście mi powiedzieli, że byście strasznie tęsknili, nieeee, wcale XD

Dobra, a tak na poważnie, to weźcie mnie jakoś zmotywujcie, żebym pisała to, co mam pisać, a nie zajmowała się pierdołami! Ostatnio spotkałam się z moją recenzentką i usłyszałam wielce pocieszające słowa, że nie skończę tego do końca tego roku, choćbym się miała przekręcić… Oczywiście, ci, którzy mnie dobrze znają, wiedzą, że mogłam odpowiedzieć tylko… Challenge accepted! Zatem mam cztery miesiące, z czego tylko jeden wolny, na napisanie książki i za Chiny Ludowe i Carską Rosję nie umiem się skupić na tej fabule. Zamiast tego mam miliony jakichś obcych postaci w głowie i wielkie plany dotyczące zupełnie innego projektu… I jak żyć, panie premierze, jak żyć?!

Tak… No to poznaliście moje problemy pierwszego świata. Ja wiem, powinnam takie rzeczy sobie zapisywać w pamiętniku (i nawet czasem zapisuję, choć to nie pamiętnik a skład bezsensownej bazgraniny), ale problem w tym, że papier nie może mi odpowiedzieć… No, jak byłam młodsza, to rozmawiałam na kartkach z postaciami, ale obawiam się, że trochę z tego wyrosłam. I chociaż strasznie mi przykro, że zdarza mi się z czegoś wyrosnąć, nie mogę już pół dnia robić tego, co robiłam jako trzynastolatka, czyż nie?

BTW, coś mi się playlista popsuła… głupi windows media player =.=

No to co, kończymy smęcenie na dziś? Chyba kończymy… postaram się zająć pisaniem, ale co mi z tego wyjdzie, tego nawet bogowie nie wiedzą.

Uczniom życzę powodzenia. Pamiętajcie, że to jeszcze tylko dziesięć miesięcy i znów będziecie mieli wakacje! Cała reszta niech się cieszy wolnością dzieci bożych lub ciężko zarabia na chleb, jak kto woli ;]

Pozdrawiam Was serdecznie i obiecuję, że następnym razem postaram się napisać porządny wpis z tematem, wstępem, rozwinięciem i zakończeniem… A że moje obietnice nie są wiele warte, to możecie się nie obawiać – będzie jak zwykle.

No i macie jeszcze piosenkę: