Pacyfki, grzech i szatan, czyli wiedzcie, że coś się dzieje

Witam państwa ;]

Dzisiaj postanowiłam poruszyć temat, który od dawna planowałam poruszyć. Będzie trochę religii, trochę wyśmiewania i trochę absurdu, jak zwykle. Oprócz tego zamierzam wyjawić Wam, dlaczego jestem samym zUem i powinnam spalić się na stosie, tudzież po prostu się spalić. Mam nadzieję, że nie zanudzę Was na śmierć moimi wynurzeniami ani nie spopielicie się od tego wszystkiego, w każdym razie zapraszam na wpis-o-konkretnym-lub-nie-temacie XD

Spokoyoh zrobiła mi kiedyś bransoletkę z muliny – czarną w zielono-żółto-czerwone pacyfki. Zdejmuję ją tylko kiedy muszę ubrać się naprawdę elegancko, normalnie jest na mojej lewej łapce cały czas, chociaż czerwony dawno zamienił się w taki różowawy. Nie wiem, ile razy ktoś zganił mnie za noszenie/rysowanie pacyfek, ale przestać nie zamierzam. Zamierzam za to wytknąć światu cały absurdyzm, jakim poczęstował mnie z okazji promowania pokoju na świecie.

Przez długie lata śpiewałam w scholii u mnie w parafii, na próby chodząc wejściem od probostwa (taką sympatyczną piwnicę tam mamy) i przechodząc obok plakatu, atakującego ludzi hasłem „czy wiesz, co nosisz?!”. Obok pentagramu i wpisanej w okrąg głowy kozła widnieje oczywiście pacyfka (która jest tak niepodobna do znanej wszystkim pacyfki, że gdyby nie podpisali to bym się nie domyśliła, co to to) – grzech i szatan. Dlaczego akurat pacyfka jest takim złem to jeszcze nie wiem, aczkolwiek tak się czasem zastanawiam… W co my, do diabła, wierzymy?! Z tego, co na razie udało mi się wywnioskować, można śmiało stwierdzić, że Lucyfer już zamówił dla mnie kocioł w pacyfki, a jak już tam trafię, będą mnie dźgać zielono-żółto-czerwonymi widłami i wypalą mi oczy jointem. A to wszystko przez to, że zawieszę sobie czasem na szyi metalowe kółko z takim wygiętym plusem w środku… Dla kogoś jeszcze nie brzmi to absurdalnie?

Powtórzę to nie wiem, który raz na tym blogu – jestem chrześcijanką, czuję się wierząca. Tak, a oprócz tego czytałam Harry’ego Pottera, noszę pacyfkę i maluję paznokcie na jaskrawe kolory. Chyba jestem dla szatana bardzo mało interesująca, bo nie zauważyłam jakoś działania ciemnych mocy w moim życiu, a naprawdę już nie liczę, ilu ludzi wróżyło mi jakieś niezidentyfikowane nieszczęście. Zdarzyło mi się nawet, że ktoś groził mi samospaleniem, które rzekomo może spowodować pacyfka, kiedy wejdzie się z nią do miejsca świętego. Weszłam z pacyfką do kościoła z tysiąc razy i jakoś jeszcze mnie nie spopieliło, więc chyba ktoś tu porządnie przesadza…

W takich sytuacjach mam tylko jedno pobożne życzenie: żeby katolicy przestali wierzyć w działanie jakichś tajemnych mocy, a zaczęli wierzyć w Jezusa, bo inaczej to to chyba nie ma sensu. Gotuje się we mnie, kiedy powszechnie szanowany i uważany za mądrego człowiek twierdzi publicznie, że przyczyną rozpadu małżeństwa jest powieszona w domu maska z Afryki. Tak, to autentyk jest. Miałam ochotę dosłownie podejść do niego i powiedzieć mu, że to wstyd, żeby poważny człowiek wierzył w opowiastki rodem z osiemnastowiecznej wsi na kresach wschodnich. Ludzie, ogarnijcie się i zrozumcie wreszcie, że rzeczy to rzeczy i koniec, do ciężkiego diabła i stu szatanów! Gdyby to wszystko działało, chyba już dawno byłabym opętana i przeszłabym na dietę pająkowo-karaluchową, niczym słynna Emily Rose.

Bardzo wiele razy musiałam przekonywać kogoś, że nie jestem samym zUem i szatanistkom. Czasami zdarza mi się wypowiadać brzydkie groźby, jak „wydłubię ci oczy patyczkiem od lodów”, albo prościej „nogi z dupy powyrywam”, ale w życiu nikogo bym nie skrzywdziła. Nie jestem złym ludziem i bardzo jest mi smutno, kiedy ktoś mi mówi, że mam się nad sobą zastanowić i stłuc moje słoniki z podniesionymi trąbami, bo coś, co w popkulturze jest uważane za przynoszące szczęście już staje się symbolem okultystycznym. Jest mi smutno, jak ktoś wmawia mi, że nie pragnę pokoju a upadku chrześcijaństwa i że jestem wrogiem Jezusa, bo wiem, że Jezus jest równym gościem i na pewno poparłby ruch pacyfistyczny. Nie lubię, kiedy ktoś chce zrobić ze mnie czarnoksiężnika, bo przeczytałam Harry’ego Pottera i teraz rzekomo znam zaklęcia i potrafię robić eliksiry. Jestem tylko kimś, kto nie chce walczyć i szczerzy się jak debil do ludzi, których mija, bo z założenia wszystkich lubi i ciężko mi przełknąć, że ktoś może mnie uważać za jakieś dziecko Rosemary.

No, to by było na tyle, moi państwo ;] Byłoby mi miło poznać Wasze zdanie na temat pacyfki i reszty zła wszelakiego XD A tymczasem przedstawię Wam mojego nowego mistrza i idola. Proszę o oklaski, piski i wielki, radosny wrzask, bo oto przed państwem ktoś, kto przebija nawet Wolanda z Mistrza i Małgorzaty, najwspanialszy na świecie, Rumpelstiltskin!

Czyż nie wygląda na najpotężniejszego maga we wszystkich światach? I powiedzcie, jak można go nie kochać? <3<3

A jak ktoś nie łapie (a na razie ma do tego pełne prawo), niech sobie weźmie za punkt honoru, żeby obejrzeć Once Upon A Time - najlepszy serial na świecie, Gra o Tron może się schować pod dywan! XD

No. Pozdrawiam serdecznie i do następnego, i hope ;]