Odwalcie się wszyscy od miłości...

Siemacie, ludzie!

Dawno nie było wpisu, więc pomyślałam sobie, że dzisiaj będzie… Postanowiłam, że będę się starała pisać zawsze na jakiś temat, więc i na dzisiaj mam skonkretyzowany plan na wpis. Naszła mnie ostatnio taka tam refleksja na temat romansów, miłości i takich różnych rzeczy.

Może jestem paskudną wiedźmą bez serca, ale romansów to ja nie lubię. Ani czytać ani oglądać ani pisać, chociaż pisać o miłości mi się zdarza. Piosenek o miłości unikam, szczególnie tych polskich, które najlepiej rozumiem. Oczywiście jest parę wyjątków. To znaczy wyjątków jest od cholery i trochę, tak naprawdę. Ale niestety tak już jest, że niektórych rzeczy uniknąć się nie da.

Żyjemy w takich czasach, że nawet w horrorze musi być scena łóżkowa, tyle Wam powiem. Jeśli ktoś ma ochotę poczytać coś bez wątku romansowego, może spróbować poszukać w dziale biograficznym, najlepiej w biografiach psychopatycznych dyktatorów. Może się uda… Ale wątpię. Moi drodzy, ze wszystkich stron otacza nas miłość, czy nam się to podoba, czy nie, więc może spróbujmy wziąć tę miłość pod lupę i przyjrzeć się jej z bliska.

Ludzie się poznają i zakochują się w sobie. Jasna sprawa. Do pewnego momentu wszystko jest pięknie. Do momentu, aż zaczniesz to opisywać. Tak, ty.

Droga Autorko, drogi Autorze!

Zanim zabierzecie się za niszczenie serc i umysłów czytelników poprzez swoją romansową twórczość, mam do Was mały apel. Kilka rad starej cioci Alu, która w życiu nie raz zdążyła się zirytować przez głupoty, jakie nawypisywali Wam podobni.

Po pierwsze absolutnie nie wolno zmuszać bohaterów do popełniania samobójstw! Nie, w tym, że ktoś się zabije, jak go zostawi jego połowina, nie ma NIC pięknego i wzruszającego. To jest najokropniejszy zabieg, jaki można wykonać. Nieudane próby samobójcze to też nienajlepszy pomysł, tak? Werter mógłby żyć, gdyby w porę zrozumiał, że nie warto się brać za zaręczone i mężatki. A teraz minuta ciszy dla Wertera, wszyscy mu współczujmy, że jego głupi autor miał zamiast rozumu romantyczną sieczkę i potrafił pisać tylko romantyczny bełkot.

Po drugie, warto jeśli oprócz zachwytu jednego nad drugim, pomiędzy trólofami powstanie ROZMOWA. Jeśli Wasi bohaterowie nie mają o czym ze sobą rozmawiać i ich dialog wygląda mniej więcej tak:

- Kochasz mnie?

- Tak, a ty mnie?

- Tak.

- Ja ciebie bardziej.

- Nie, ja bardziej…

- Nie, ja…

- A jednak ja…

- Kocham cię.

- Ja ciebie też, zawsze będziesz mnie kochać?

- Zawsze, a ty mnie?

- Ja ciebie też.

… Biada Wam. Zastanówcie się, czy widzieliście kiedyś małżeństwo, które porozumiewa się ze sobą w ten sposób. Chcielibyście tak rozmawiać ze swoim partnerem życiowym? Jeśli nie, to raz dwa lecicie teraz przejrzeć swoją tfurczość i wyciąć z niej wszystkie tego typu kwiatki. A jak bohaterowie nie mają o czym ze sobą rozmawiać, to może lepiej niech ze sobą nie sypiają?

Po trzecie, żadnego, ŻADNEGO! bezgranicznego oddania mężczyźnie. Żadnej taniochy typu „umrę bez ciebie” i „jak ja mogłam bez ciebie żyć”. Szczególnie dziewczyny mają skłonność do robienia czegoś takiego. Błagam, nie cofajcie swoich bohaterek w czasie do późnego średniowiecza, kiedy to kobieta bez męża była niepełna jak ryba bez roweru. Oczywiście dopuszczalne są sytuacje, kiedy to piękna bez pięknego funkcjonować nie może, ale to nie jest przykład wspaniałej, idyllicznej miłości, tak? Jasne, że rozumiem żal po rozstaniu. Kobieta płacze i nie jest to nic nadzwyczajnego, ale trzeba uważać, żeby z tym nie przesadzić. Jak ktoś ma ochotę poczytać sobie podręcznik o tym, jak nie pisać o rozstaniu i rozłące, niech zacznie od przejrzenia pod tym kątem „Księżyca w nowiu” niejakiej Stefy Meyer.

Po czwarte, tym razem tylko do autorek, bo z tego co wiem, chłopcy nie wpadają na takie pomysły… Gwałt NIE jest idealną okazją do poznania trólofa. Nie wiem, skąd w internetopisarstwie wziął się ten absurdalny pomysł, ale spotyka się to w co drugim opowiadaniu. Niech mi ktoś wyjaśni, dlaczego wszystkie główne bohaterki łażą po nocach po szemranych okolicach i narażają się na utratę cnoty, a ich wybrankowie zawsze wloką się za nimi, by w odpowiedniej chwili je uratować? Może jak takie coś zdarzyło się raz to było to jakoś poruszające. Może wiarygodniejsze i mniej żałosne… ale teraz jest oklepane i odgrzane sto razy na jednym oleju i zniechęca do wszystkiego. Uwierzcie.

No i po piąte, nawet w romansach potrzebne są inne wątki, niekoniecznie romansowe. Przecież ta para nie porusza się chyba po próżni, więc dlaczego poza tym jednym wątkiem, w którym się kochają na śmierć i życie, nie ma w fabule absolutnie nic? Czasami pojawia się jakiś tłum w tle, ale nic poza tym… Wydaje mi się, że trzeba trochę mniej nachalnie i warto złagodzić trochę tę wybuchającą czytelnikowi w twarz miłość jakimiś wątkami pobocznymi.

No. Mam nadzieję, że jakoś zjadliwie przekazałam wszystko, co miałam na myśli, bo nieudolne pisanie o miłości naprawdę boli mnie w serducho… A na sam koniec tej tyrady mam dla Was piosenkę, z której pochodzi tytuł dzisiejszego wpisu.

Pozdrawiam bardzo, bardzo i do następnego!