Konferencja naukowa, czyli kółka o wymiarze artystycznym

No cześć, paskudy, co tam słychać?

Ostatnio się staram i dodaję wpisy regularnie, mam nadzieję, że to doceniacie? I to wszystko z tej niewysłowionej miłości do Was, och, ach *spływa wazeliną*.

Temat dzisiejszego wpisu może się jeszcze wyklaruje podczas pisania, ale raczej wątpię, żebym zdołała tę dzisiejszą bazgraninę na coś ukierunkować. Niemniej, jako, że tytuł być musi i to w miarę możliwości nadany przed napisaniem… Dzisiaj będziemy rozmawiać o nudzie.

Postaram się, żeby wpis o nudzie nudny nie był, ale nie do mnie należy ocena poniższego tforó. Więc zapraszam ;]

Nuda jest uczuciem, które tak naprawdę towarzyszy nam cały czas, codziennie po kilka razy… I jako uczucie wyjątkowo upierdliwe ma też swoje dobre strony, ale o tym za chwilę.

Kojarzycie ten moment, kiedy zaczyna być tak nudno, że analizowanie kształtu plam na ścianie wydaje się Wam pasjonującym zajęciem? Pewnie, że kojarzycie. Nawet często się to zdarza… Pamiętacie ten najnudniejszy wykład/najnudniejszą lekcję, na jakie musicie uczęszczać. Od czterdziestu pięciu minut do dwóch i pół godziny wyjętych z życia – na samą myśl o nich zaczyna się Wam nudzić. Ale powiem Wam, że jest coś poza tym.

U mnie na uczelni zorganizowano konferencję naukową i zaproszono na nią studentów w charakterze maskotek i roznosicieli plakietek. Temat konferencji – kobieta na przestrzeni wiary i kultury, czy jakoś tak. Czyli całkiem okey… Z pozoru. Generalnie poszłam tam pełna zapału. Usadziłam tyłek na tak niesamowicie niewygodnym krześle, że po piętnastu minutach chciał mi odpaść z bólu, i czekam. Na coś ciekawego czekam. Przyszedł jeden taki wykładowca, którego zdarzyło mi się bardzo polubić i gdybym nie miała takiego fajnego dziadka, jakiego mam, mogłabym go zatrudnić w charakterze dziadka. No to się uśmiechnęłam na jego widok i siedzę dalej. Tak się rozglądam… Zaliczyłam studencki level up – wiem już, jak wygląda rektor! I dziekan! I w ogóle taka jestem obeznana, że mi dziekanat może teraz nagwizdać. A potem zaczęło się gadanie.

Wyjęłam zeszyt, w którym trzymam mroczne notatki nienawiści i chciałam pozapisywać co zabawniejsze lub bardziej wkurzające hasła, padające na sali. Nic dziwnego, że wpadłam na taki pomysł, skoro na dzień dobry usłyszałam od rektora, że „kobieta jest najlepszym przyjacielem człowieka”, co było ciosem w samo sedno mojego feminizmu. Do tego obecni ludzie wcale nie uznali tego za faux pas i jeszcze mu klaskali… Potem nastąpił wykład o jakimś emowatym ikonopisarzu z błędem ortograficznym w nazwisku, co się ciął po klacie, bo go Emilia nie kochała i taka się poczułam zainteresowana tematem, że zaczęłam rysować kółka na okładce zeszytu. Następnie były dwa wykłady po rosyjsku, z których rozumiałam mniej więcej piąte przez dziesiąte i moje kółka nabrały wymiaru artystycznego, a mój domniemany zespół paranoidalnej hipochondrii cieśni nadgarstka zaczął trochę boleć. Ostatni wykład był ciekawy, jeśli chodzi o temat, ale babka, która go popełniła, używała w nim takiego bełkotu publicystycznego, że z zainteresowania zaczęłam analizować błoto na moim bucie, w które z samego rana wdepnęłam.

Wiem, że sam opis tego wszystkiego może powodować odruchy wymiotne, niemniej czasem nawet lubię przeżyć takie apogeum nudy, bo… Nuda de facto jest twórcza! Owszem, moja twórczość ograniczyła się do kółek o wymiarze artystycznym, ale za to jakie refleksje mnie nachodziły podczas ich rysowania to tylko ja i Duch Święty wiemy. Moje refleksje generalnie trzymały się mniej więcej tematu konferencji, czyli w sumie kobiet. Było ich tak dużo, że aż się zastanawiałam, czy nie rozwinąć którejś do formy jakiegoś felietonu, ale z tym postanowiłam się na razie wstrzymać. Oprócz tego przyszły mi do głowy cztery różne drogi, żeby wybrnąć z fabularnego martwego punktu. Oczywiście żadnej nie zapisałam i zapewne wybrnę z sytuacji piątym sposobem, ale co tam – jest dowód, że nuda pomaga twórczości? Jest!

A zatem przeżyłam dzisiaj coś, co sięga dalej niż może sięgać zwyczajna nuda – doszłam do momentu, że to, co jest tak ohydnie nudne zaczyna nie tylko wciągać, ale i inspirować do działania. Tak oto czuję się wyniesiona na wyższy poziom zamułu.

A tak na marginesie, przytoczę Wam jedną z dzisiejszych refleksji. Przytoczyłabym gorszą, ale wiem, że bloga czytają osoby niepełnoletnie i rodzice tych osób byliby niepocieszeni. Zatem, moja łagodniejsza refleksja dotyczyła widzenia kobiety w internetach. Otóż internety są zUym dzieUem zUego szatana i są w nich rzeczy zUe i nie dla dzieci. A kobieta według nich składa się w 72% z cycków, resztę stanowi… reszta, poza mózgiem, bo internetowa kobieta mózgu nie ma. Oprócz tego jest stworzona do siedzenia w kuchni i/lub seksu, więcej funkcji nie stwierdzono. W tym momencie weszła dygresja, która stała się osobną refleksją i którą ze względów estetycznych pominę milczeniem… W każdym razie w pewnym momencie kiedyś te mobilne cyce przeobrażają się w żonę czyli całe zło tego świata i tutaj przechodzimy płynnie do popkulturalnego modelu małżeństwa. Też z dzisiaj, ale o tym może przy okazji kolejnego wpisu ;]

A teraz P.S. Wiem, że nic do tego nie macie, ale chciałam podzielić się z Wami moją frustracją. Otóż zostałam w perfidny sposób oszukana i okradziona przez osobę, po której w życiu bym się nie spodziewała, że może być podłą szują. Kumplowałam się z tą dziewczyną przez cały poprzedni rok i wydawała mi się zawsze niesamowicie szczera i uczciwa, więc nie podejrzewałam nic, kiedy zaproponowała mi, że przechowa mi przez wakacje parę mniej mobilnych części mojego dobytku. Miała też zaopiekować się moim indeksem i zwaliła zgubienie go na starostę, a ja musiałam wyrabiać w dziekanacie duplikat. W międzyczasie zrezygnowała ze studiów i poszła na inny kierunek… i znikła. Miała się z nami spotkać, ale nas wystawiła, potem poinformowała nas o zmianie kierunku. Później umówiła się ze mną i mnie też wystawiła, a jak odebrała telefon z mojego innego numeru, „straciła zasięg” zaraz po tym, jak usłyszała, że to ja. To samo było, kiedy zadzwoniła do niej moja współlokatorka. Rzeczy, które ma nie są jakieś nie wiadomo ile warte, niemniej są moje i chciałabym je odzyskać i sama nie wiem, co jeszcze mam zrobić, bo szczerze mówiąc nie wiem nawet, czy ona naprawdę studiuje tam, gdzie miała i czy w ogóle mieszka jeszcze w Opolu. Nie wiem, po co Wam to piszę… Po prostu na nikim jeszcze nie zawiodłam się nigdy aż tak i przykro mi, że to właśnie ona wylała mi na głowę wiadro zimnej wody.

Dobra, koniec trucia, idę robić obiad.

Do następnego, dziobki!