Więcej niż taczka gruzu na raz

Siemacie ludzie ;]

Tak, to ja. Wiem, że wczoraj (noo, przedwczoraj) był wpis, wiem… Ale tak wyszło, że taka tona gruzu mnie przysypała, że muszę sypnąć trochę na Was.

Po pierwsze dziękuję serdecznie Spokoyoh za dzisiejsze spotkanie herbatkowe, podczas którego po części wyciągnęła mnie za uszy z mentalnego dna. To było bardzo miłe spotkanie herbatkowe i w ogóle kupiłam sobie nowe zielsko do zaparzania. No i piłam herbatę za darmo, bo wcześniej zebrałam osiem znaczków i udowodniłam w ten sposób, że naprawdę kocham tę herbaciarnię. Moje nowe zielsko jest czarną herbatą i nazywa się „Gruszki z Miodem”… ale nie o tym chciałam.

Mentalne dno minęło, ale wróciłam do akademika i przyszedł prawdziwy gruz. Pocieszcie mnie. Chociaż nie, nie jest mi potrzebne pocieszanie, bo w sumie w imię zasady, że śmiech jest najwyższą formą desperacji, mam dobry humor.

Zapraszam do wciągania ze mną skruszonego gruzu przez rurkę ;]

Po pierwsze, zostałam zmuszona facebookowym spamem do przeprowadzenia z współlokatorkami bardzo poważnej i trudnej rozmowy, dotyczącej naszej dalszej wspólnej egzystencji. Dla naświetlenia sytuacji: studiujemy razem, dobrze się znamy i nawet się ośmielę powiedzieć, że się przyjaźnimy. Teraz wynikł taki kwas, że jedna dziewczyna, która miała z nami mieszkać się wycofała, więc druga też – na moduł potrzeba pięciu osób. Trafiłyśmy na moduł z bardzo fajnymi osobami i byłoby wszystko ok, ale… Ale jedna z nas chce mieszkać ze swoim chłopakiem, a druga nie chce mieszkać z chłopakiem tamtej. Do owego chłopaka jest dołączony niczym teściowa do żony, jego przyjaciel Damian – ni to facet, ni to gej, ni to kobieta. I oni by mieszkali we dwóch, a my we trzy, ale jedna z nas nie chce tak i jest problem. A strona neutralna, czyli ja, osoba, której tak bardzo wszystko jedno… zbiera ten gruz i żużel =.= Więc ratowałam dziś sytuację i demokratycznie doszliśmy do wniosku, że szukamy wspólnego modułu, bo jak nie to ta od chłopaka się wprowadzi do niego i Damiana, czyli będzie patologicznie jak cholera.

W międzyczasie wynikła druga sprawa, gorsza. Ostatnio pisałam Wam o lasce, która mnie oszukała. Otóż dzisiaj zadzwoniła, przeprosiła, obiecała, że wszystko odda i naprawi całą sytuację, a powiedziała to takim głosem, że przygniótł mnie ciężar całego bólu, jaki istnieje na świecie. Ja wiem, że może ja jestem głupia i wierzę, że ludzie się zmieniają, ale nie mogłam wygarnąć jej tego, co myślę. Spotkam się z nią i wysłucham, co ma do powiedzenia, pewnie dam jej drugą szansę, a potem trzecią, czwartą, dziesiątą i osiemnastą, ale… ale czy mogę inaczej? No właśnie nie mogę. Źle się czuję z tym, że zbyt pochopnie ją oceniłam, nawet jeśli miałam pełne prawo do podejrzewania jej o złe rzeczy. W pierwszym odruchu chciałam usunąć ten fragment poprzedniego wpisu, ale jakoś się powstrzymałam. Internet i tak pamięta, wiem przecież. Ciężar słowa pisanego jest jaki jest i trzeba się z tym jakoś pogodzić. Przepłukać wyrzuty sumienia alkoholem albo herbatą i tyle. Ale boli. Nie. Wewnętrze rozpierdala (przepraszam za słownictwo)!

I nie wiem, co mam zrobić. Nie liczę na to, że mi powiecie, ale… Ale możecie próbować.

Na koniec oczywiście trochę Was z tego gruzu odkopię i opowiem Wam o kolejnej części ćwiczeń w osiąganiu nirwany nudy, czyli konferencji. Dziś było lepiej, w każdym razie pierwszy wykład był ciekawy, a po wszystkich trzech całkiem porywająca kłótnia pań doktor i profesor (szczerze, nie wiem, jak to poprawnie odmienić, więc improwizuję XD). Ze spostrzeżeń konferencyjnych powiem tyle, że nie lubię wykształciuchów, nie lubię, kiedy ktoś czyta zamiast mówić i nie mam pojęcia, czemu Jezus i Bóg Ojciec na sufitowym malowidle mają po jednej nodze.

Już wyjaśniam!

Po pierwsze, irytują mnie ludzie, którzy nie szanują innych ludzi, bo mają więcej skrótów przed nazwiskiem. Myślę, że sami przez to nie zasługują na szacunek. Dla mnie prof. dr hab. nie jest nic wart(a) jeśli twierdzi (cytat!), że ktoś „nie jest nawet doktorem i to ma być autorytet?”. Kobieto, wiem, że tego nie czytasz, ale proszę Cię, podetrzyj sobie tyłek tymi dyplomami, bo jesteś intelektualno-emocjonalnym dnem i nie pomoże Ci profesura. To smutne, że wśród wykształconych ludzi tyle jest takiej bucerii. W każdym razie tej babie zadano pytanie oparte o publikację jakiegoś naukowca. Odpowiedziała pytaniem „A czy on jest chociaż doktorem?”, a kiedy usłyszała, że nie, powiedziała wyżej przytoczone zdanie i zupełnie pominęła to pytanie. To inteligencja narodu jest. Elita. Wolę chyba być zwykłym, jedzącym gruz przyszłym magistrem =.=

Po drugie, znowu chodzi o szacunek do słuchacza i w ogóle drugiego człowieka, jak ktoś coś do mnie mówi, to niech to mówi, a nie czyta z kartki! Tekst czytany JEST nudny, szczególnie, kiedy ktoś czyta go w taki sposób, że nie zauważyłabym różnicy, gdyby była to instrukcja obsługi pralki, albo umowa handlowa… Chociaż w tych rzeczach potrafi być więcej emocji niż w referacie, którego dzisiaj słuchałam.

I wreszcie po trzecie, jak się wpatrywałam w sufit, zastanawiając się nad sensem istnienia i tym, co muszę dokupić do zupy, skupiłam wzrok na jednym fresku, na którym Jezus i Bóg Ojciec… mają po jednej nodze. Ja wiem, że ich drugie nogi gdzieś są, ale na fresku ich nie ma, a nie słyszałam, żeby Jezusowi na krzyżu jeszcze nogę obcięli… Chociaż świadkowie Jehowy są zdania, że w ogóle nie umarł na krzyżu, więc może teraz dojdą do wniosku, iż umarł przez wykrwawienie po obcięciu nogi, kto wie XD Jak zaczniecie prowadzić takie rozkminy to dowiecie się, co to nuda i poznacie nowy wymiar ;]

No nic. Pozdrawiam Was i dobranoc (lub dzień dobry dla tych co śpią i przeczytają w dzień) ;*