Z głębi zlasowanego mózgu mojego, czyli Puszkin, idź pan w ****

Ludzie, zaklinam, nie idźcie na filologię, filologia to największe ZŁO we wszechświecie!

No.

Siemacie, skarby moje ;]

Siedzimy, palimy kadzidełka, pijemy morze herbaty i… czytamy lektury. I generalnie do czytania lektur nic nie mam, bo czytać trzeba, ale to są utwory Puszkina, a Puszkin jest tak bardzo złym grafomanem, że już dawno nie miałam tak dość życia jak teraz.

Przy okazji, oczywiście, uznałam, że świetny mamy czas na pewne okołoliterackie refleksje, zatem zapraszam. Obiecuję, że krótko będzie ;]

Jak byłam w Moskwie, ze wszystkich stron dostawałam po twarzy milionem pomników Puszkina, ale nie wiedziałam jeszcze wtedy, co to oznacza. A oznacza to tyle, że z jakichś powodów matka Rosja zrodziła tylko jednego „wielkiego poetę”, którego wielka poezja nas po dziś dzień zachwyca, bo tak.

BO PUSZKIN WIELKIM POETĄ BYŁ!

Tyle, że nie.

Pani profesor L. uważa, że powinniśmy umieć na pamięć przynajmniej jeden wiersz tegoż wielkiego poety, który wielkim poetą był. I nic to, że większość tych wierszy napisał jeszcze w liceum, kiedy miał szesnaście lat i był rozpieszczonym, zadufanym w sobie smarkaczem. Nie, nie, to wielka literatura jest i zachwyca.

Może to my, źli studenci, jesteśmy za głupi na zachwycanie się wielką poezją Puszkina, ale jakoś nie widzimy w tym tego mitycznego kunsztu, który usiłują nam pokazać wykładowcy. Przy tym Puszkinie to nasz Mickiewicz naprawdę był artystą! No, w każdym razie czytamy tę bazgraninę na zmiany i sobie wzajemnie streszczamy, bo boimy się, że inaczej mózgi wyparują nam przez uszy. Kolega właśnie przyniósł wino, bo to nie do ogarnięcia na trzeźwo jest…

I przy tym wszystkim nie mogę przestać się zastanawiać, dlaczego. Dlaczego za wieszczy i najlepszych pisarzy literaturoznawcy niezmiennie uznają rozhisteryzowane paniątka, których nieskalane żadną pracą białe rączki złapały kiedyś za pióro? Zapewniam, że to nie ja jestem dziwna, bo nie tylko ja nie widzę w tym nic wybitnego i wspaniałego, nie tylko mnie nic w tym nie zachwyca. Więc o co chodzi? Ja nie mówię, że mamy zapomnieć o twórczości Puszkina, ale nie rozumiem, czemu musimy uczyć się na pamięć jego biografii, udawać, że jego teksty mają ogromne znaczenie dla naszego rozwoju duchowego i absolutnie nie wolno nam go skrytykować. To nie jest hejt, to jest takie koszmarne zwątpienie w rzeczywistość! Jestem już w takim stanie psychofizycznym, że z tego rozżalenia pisałam do znajomego, żeby mnie dla dobra ludzkości zastrzelił w czwartek na warsztatach łuczniczych, jeśli ktoś ma się kiedyś tak męczyć z moją tfurczościom, jak ja z tym cholernym Puszkinem.

Póki co, mamy przeczytane wszystkie lektury, ale i tak nic z nich nie wiemy. Powstał tylko wątpliwej jakości ótfur, który Wam na koniec zaprezentuję:

Puszkin nie ma nogi i nie ma już żony,

leży sobie w grobie na wznak odwrócony,

Puszkin niestety nie żyje, uże dwa wieka…

Co robi Puszkin? Puszkin czeka!

I tyleż. Jak chcecie poznać źródło inspiracji do ótfuró, to tutaj:

A teraz pozdrawiam, żyjcie, bawcie się i nie idźcie na filologię ;]

P.S może kiedyś napiszę bardziej składny wpis na temat złej literatury. Może. Kiedyś.