Jakie śmieci, mamo, ja tu świat ratuję!, czyli być rodzicem wybrańca

Cześć wszystkim ;]

Coś mi się wydaje, że Diagnoza ostatnio niepokojąco ucichła, ale może tylko mi się wydaje… Wiem, wiem, że wpisy zdecydowanie powinny pojawiać się częściej, ale mogę powiedzieć tylko, że naprawdę bardzo się staram, żeby pokazywały się chociaż w miarę regularnie. Problem w tym, że nie jestem fanką pisania czegokolwiek, żeby tylko było, a sami rozumiecie, że nie zawsze jest jakiś super pomysł na wpis. No, to tyle.

Przy okazji, widzę, że pomysł z analizą starego opka się podobał, więc za jakiś czas pojawi się kolejna część dzieła zniszczenia z przeuroczym przestępcą Trossem w roli głównej XD

W każdym razie dzisiaj mam dla Was niezobowiązujący temat z serii pisanie o pisaniu. Mianowicie dziś będziemy dyskutować o tym, jak to jest być rodzicem wybrańca, czy innego głównego bohatera… a wesoło chyba nie jest.

Więcej nie gadam, tylko zapraszam ;]

Na początek spytam, czy to tylko ja zastanawiam się podczas czytania książek nad zupełnie pozbawionymi znaczenia zależnościami, czy z Wami też jest coś nie tak? Wiadomo, że fabuła jest najważniejsza, ale czasami mimowolnie nasuwają mi się różne wnioski, a o to jeden z nich:

Źle jest być rodzicem głównego bohatera, zdecydowanie źle.

Zacznijmy od tego, że nikt nie lubi być notorycznie ignorowany, a właśnie to wiąże się ze sprawowaniem opieki nad jakąś niezwykłą kreaturą, od której zależy los wszechświata i okolic. A poza tym urodzenie wybrańca grozi śmiercią, trwałym kalectwem lub upośledzeniem umysłowym. Jeśli tylko ja to zauważyłam, to mnie poprawcie, w każdym razie wydaje mi się, że w fantastyce (a już w szczególności w typowym fantasy) rodzice są traktowani wyjątkowo po macoszemu. Jasna sprawa, że fabuła nie jest o mamusi jakiegoś wybrańca, ale mimo wszystko, autorzy powinni czasami chwilę się zastanowić zanim w zmyślny sposób pozbędą się rodziców. Zwłaszcza, że te intrygi, w których rodzice są usuwani z autorskiego pola manewru są nie raz szyte tak grubymi nićmi, że to aż sznurówki…

Jak zwykle, zamiast tylko gadać, przyjrzymy się przykładom.

Jako prawdziwa fanka serii o Harrym Potterze nie mam tutaj jakoś szczególnie dużo zarzutów, bo autorka wszystko zgrabnie wyjaśniła. Niemniej, nie wiem, czy świadomie, zapoczątkowała falę masowych rodzicobójstw. Przede wszystkim Rowling stworzyła doskonałe narzędzie do zabijania więzi rodzinnych, a nazywa się ono szkoła z internatem. Kiedyś się dziwiłam, że autorki fanfiction nagminnie twierdzą, że Hogwart jest dla ich bohaterów jak dom, ale jak się nad tym zastanowić… To niestety ma sens. Owszem, w Hogwarcie nic nie można bez zgody góry, nie można nosić własnych ciuchów i szwendać się po szkole po godzinie policyjnej, ale kiedy jedenastolatka odizoluje się od rodziny i będzie się trzymać około dziewięciu – dziesięciu miesięcy na dwanaście w szkole, to w końcu doprowadzi się do tego, że będzie czuł się w szkole bardziej u siebie niż w domu. Nie mówię, że to jakoś potwornie niszczy nasze więzi z rodzicami, bo daleka jestem od takich stwierdzeń, niemniej… Czy ktoś się kiedyś zastanawiał, dlaczego Hogwart nie mógłby być normalną szkołą, do której chodzą ci, co mieszkają w okolicy? Dlaczego nie mogłoby być więcej szkół magii? I co, jeśli ktoś mieszka w Hogsmeade, czy wtedy też musi mieszkać w szkole?

Oczywiście główny bohater potterowskiego fanfiction w ogóle nie powinien mieć rodziców, rodziców to sobie mogą mieć jego podrzędni przyjaciele. O ile to, że rodzice Harry’ego nie żyli jeszcze da się wyjaśnić czymś innym niż koniecznością pozbycia się gderającego, nadopiekuńczego balastu, tak w większości przypadków… sami wiecie ;]

Drugim przykładem może być saga Zmierzch, chociaż tutaj oczywiście chodzi o coś zupełnie innego. Co, że niby tu są rodzice i wszystko jest okey? No cóż, owszem są i na tym byciu kończy się ich funkcja.

Matka Belci Słoń jest głupiutka i praktycznie to córka musi się nią opiekować, a nie odwrotnie. Tak przynajmniej twierdzi córka… Co do ojca, jest kompletną fujarą jeśli chodzi o kuchnię i zajmuje się głównie oglądaniem meczy i łowieniem ryb. Kochająca córka uważa go za naiwnego, ale nieszkodliwego głupka. Autorka sagi zadbała o to, aby rodzice za bardzo nie przeszkadzali córce pogrążać się w toksycznym związku ze zmarłym psychopatą. Jasna sprawa, że dla młodej ważniejsze jest sparklowanie niż rodzina, ale to już chyba kwestia źle skonstruowanej postaci…

Oczywiście Belcia nie jest jedyną złą córką, bo jest jeszcze żołnierz Everdeen z Igrzysk Śmierci, chociaż też chodzi o coś innego. No, Katniss przynajmniej ma czasami coś na kształt wyrzutów sumienia, że ma matkę zupełnie gdzieś i przyznaje się, że potrafi zapomnieć jej powiedzieć, że idzie robić sobie sweet focie na tle bombardowania. Czasami nawet łaskawie udaje, że docenia umiejętności mamy w leczeniu ludzi, ale w ostatecznym rozrachunku i tak wszystko zawsze wie lepiej.

Może przesadzam. Jasne, że rodzice nie są najważniejsi i w ogóle, ale jestem na to wyczulona, zwłaszcza, że zawsze lubiłam opisywać relacje głównego bohatera z matką. Ja wiem, że świat się sam nie uratuje, szczególnie kiedy ktoś będzie wołał wybrańca na obiad, ale może wybrańcowi przyda się czasem rodzicielskie wsparcie? Przecież nawet Jezus miał matkę!

Mam wrażenie, że autorzy uważają rodziców za zbędny, przeszkadzający balast i nawet nie chce im się nad tym zastanowić. Po co mieliby opisywać to inaczej, skoro tak im się wpoiło? I niby nie boli mnie to jakoś szczególnie, niemniej… autorzy, zlitujcie się nad tymi biednymi rodzicami! Wiem, że jak matka woła za wybrańcem „wynieś śmieci, jak będziesz szedł na ten pojedynek z mrocznym psychopatą” a babcia dodaje, żeby wziął kanapki na drogę to nie jest za dobrze, ale jak widzę kolejnego sierotę albo siedemnastoletnią głowę rodziny to jakoś mi się to średnio podoba…

No, to chyba wszystko ;] Pozdrawiam Was, kotki, piszcie co myślicie i w ogóle. A przed świętami oczekujcie jeszcze jednego wpisu…