Karą za życie jest śmierć

Cześć, koty ;]

Wiem, że tytuł wpisu trochę taki posępny i od razu ostrzegam, że chociaż nie mam zamiaru nad niczym biadolić i lamentować, wesoło nie będzie. Nie planowałam tego tematu (tak, mam listę planowanych tematów, nie myślcie sobie, że moje życie jest aż tak nieuporządkowane!), ale ostatnio przypadkiem trafiłam na jakiś link i kolejny i kolejny… i uznałam, że warto odpowiedzieć. Tak więc dziś, drodzy ludzie, porozmawiamy sobie o zabijaniu. A konkretniej o karze śmierci.

Zapraszam.

Od razu powiem, że tak, wpis będzie tendencyjny. Tak, jestem całym sercem, duszą i umysłem przeciwna karze śmierci i uważam ją za absurd, a pogląd, że jest to dobre rozwiązanie wydaje mi się niegodny inteligentnego człowieka.

Po pierwsze jestem pacyfistką, po drugie katoliczką, po trzecie działaczką Amnesty International (dokładnie w tej kolejności) i właśnie o to oprę moje argumenty. Wolę od razu uprzedzić, że właśnie tak, bo mam świadomość, że zabieram się za temat koszmarnie kontrowersyjny i budzący spory nawet pomiędzy członkami rodziny. Takich tematów zasadniczo lepiej nie ruszać, ale ja tam lubię takie lekkie igranie z ogniem ;]

A teraz pozwólcie, że przytoczę kilka argumentów strony przeciwnej, z którymi się nie zgadzam.

1. Kara śmierci odstrasza przestępców od popełnienia zbrodni.

Najbardziej w USA wszyscy są tacy odstraszeni, że prawie w ogóle nie dochodzi tam do aktów przemocy i morderstw. Oczywiście, że tak! A przy okazji nakaz czytania lektur w gimnazjach sprawia, że w szkołach średnich nie ma idiotów ;]

Kilkakrotnie zostało stwierdzone, że kara śmierci nikogo od niczego nie odstrasza, a wyniki badań były w sumie dość łatwe do przewidzenia. Jak ktoś jest psychopatą i/lub zwyrodnialcem, albo ma paranoidalną schizofrenię i wydaje mu się, że jest Lennonem/Jezusem/Osamą BinLadenem/Wilkiem z „czerwonego kapturka”/<miejsce na Twoją propozycję>… to, uwierzcie mi, raczej nie pomyśli przed posunięciem się do zbrodni „nie, nie mogę zgwałcić i poćwiartować tej dziewczyny, bo mnie za dwadzieścia lat* potraktują trucizną”

*niestety tak to właśnie wygląda, że na wykonanie egzekucji czeka się po kilkanaście i więcej lat. Najdłuższy czas oczekiwania w USA wynosił 44 lata.

2. Płacimy za utrzymanie morderców z naszych podatków.

W ramach dygresji dodam, że jak słyszę, że coś „z naszych podatków” to mnie krew zalewa, zwłaszcza kiedy wypowiadają to ludzie, których białych rączek nie skalała jeszcze żadna praca. A wracając do tematu…

Amerykanie też utrzymują tych morderców przez kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt lat, po czym płacą jeszcze za egzekucję, a kara śmierci nikogo nie odstrasza. Mam lepszy pomysł – może nie wysyłajmy przestępców na wakacje, tylko do pracy? Dlaczego ktoś ma ich utrzymywać w zamian za to, że zabijali, kradli, handlowali narkotykami, czy co tam jeszcze? Niech będą odizolowani i niech sami pracują na swoje utrzymanie.

3. Resocjalizacja jest niemożliwa.

Owszem, pedofila nie da się resocjalizować, a psychopatów wypadałoby najpierw socjalizować, a dopiero potem re, skoro z założenia są niezdolni do życia w społeczeństwie. Ale to nie znaczy, że można kogoś zabić. Można go dożywotnio odizolować od społeczeństwa, co go, oczywiście niczego nie nauczy, ale sprawi, że dany człowiek nie będzie stanowił zagrożenia dla innych ludzi. Oczywiście można, a wręcz należy, ulepszyć system więziennictwa w Polsce i na świecie, a więźniom nie fundować urlopu.

Nie chcę za bardzo rozdrabniać się nad Trynkiewiczem, ale tak tylko napiszę, żeby mi nikt nie zarzucił, że my, przeciwnicy kary śmierci, lamentujemy, że „może ten człowiek nad sobą pracował”. Nieprawda. Pedofila można „wyleczyć” tylko przez kastrację i to nie tą farmakologiczną i dobrze o tym wiemy, ale uważamy, że powinien być odizolowany, a nie zabity.

4. Kara śmierci jest wykonywana humanitarnie i szybko.

Rzucenie lwom, ukrzyżowanie, kamieniowanie – tak ludzkość zaczynała mordować w ramach wymiaru sprawiedliwości. Później było ścięcie, powieszenie, spalenie na stosie, wbicie na pal i parę innych ciekawych sposobów. W miarę szybkie i „humanitarne” było rozstrzelanie, ale tak samo było morderstwem. Teraz jest komora gazowa, krzesło elektryczne i zastrzyk z trucizną.

Podkreśl sposoby szybkie i humanitarne, a potem pokoloruj obrazek.

Ludzie! Naprawdę nie widzicie, że to jakiś paranoidalny, perwersyjny absurd? Nie mam nawet słów, żeby wyrazić, jakie to obrzydliwe, że wykształceni, cywilizowani ludzie dyskutują o tym, jak szybko i bezboleśnie zabić człowieka dwadzieścia albo więcej lat po dokonaniu zbrodni. Tego, co czuje skazaniec podczas całego procederu nawet nie będę próbować sobie wyobrażać.

A co do szybkości, to cóż ja Wam będę opowiadać? Dla niektórych piętnaście minut to mało, jeśli chodzi o np. dojście na uczelnię. Na smażenie się na krześle elektrycznym to cholernie dużo. To (przepraszam) pierdolona wieczność.

5. Kara śmierci to jedyna słuszna opłata za zabicie drugiego człowieka („powoduje równoprawność ofiary i mordercy”)

Jak słyszę taki argument to zaraz przypomina mi się starożytny kodeks, gdzie za karą za wybicie komuś oka było pozbawienie oka i tak dalej. Myślę, że można to bardzo łatwo obalić, bo jeśli chcemy zadać przestępcy taki sam ból, jaki on zadał ofierze to chyba nie wystarczy zastrzyk z trucizną. Co, zatkało? No tak, jeśli chcemy powrotu zasady „oko za oko”, niektórzy w myśl tej zasady powinni zostać przybici do podłogi gwoździami i powinno im się rozwiercić głowę wiertarką. Dalej jesteście za?

Do tego, jako katoliczka, muszę dodać, że kara śmierci zmusza sędziego, prokuratora i kata do decydowania o życiu lub śmierci drugiego człowieka, o czym ma prawo decydować jedynie Bóg. Co więcej, nie wszyscy wymienieni będą zabijać tylko podpisem, ktoś musi wstrzyknąć skazańcowi w żyłę truciznę albo podłączyć krzesło do prądu.

Oczywiście zdarzyło mi się napotkać argument, że nawet kościół popiera karę śmierci w niektórych przypadkach, ale nie mogę tu odpowiedzieć nic innego, jak to, że kościół może tak, ale Jezus na pewno nie.

Podsumowując, dla mnie kara śmierci to pogwałcenie piątego przykazania bożego „nie zabijaj” i zignorowanie podstawowego prawa człowieka, prawa do życia. Społeczeństwo, choćby i demokratyczne, nie ma prawa decydować o tym, kto ma żyć, a kto umrzeć. I owszem, jeśli ktoś skrzywdzi kogoś Ci bliskiego, to normalne, że chcesz zabić sprawcę i może nawet to zrobisz, jeśli masz na tyle odwagi i nienawiści w sobie. My jako społeczeństwo nie mamy prawa chcieć śmierci przestępcy.

Przy okazji, nie zapominajmy, że sąd może się pomylić. Jeśli człowiek siedzi w więzieniu, to można go uwolnić i wypłacić mu odszkodowanie, ale co jeśli nie żyje? Przeprosić jego rodzinę? Pośmiertnie uniewinnić? To nic nie zmienia, człowiek nie żyje.

Na koniec dodam jeszcze, że śmierć nie powinna być karą, bo czeka wszystkich, nieprawdaż?

No dobra, to tyle tego posępnego gadania. Przepraszam, że uderzam w takie nieprzyjemne tony, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać, tak mnie to wewnętrznie gnębi. A że sesję mam, to nie mogę myśleć o złych rzeczach, więc muszę je z siebie wyrzucić.

Pozdrawiam Was serdecznie i mam nadzieję, że Wy macie przyjemniejsze tematy do rozmyślań ostatnio ;]

Edit: 30.01.2014
Dzięki Spellwriterowi przypomniałam sobie o jednej piosence związanej z tematem. Ważny jest teledysk, więc proszę obejrzyjcie. Piosenka jest po rosyjsku, ale przekaz teledysku raczej każdy zrozumie.