Nie przenoście nam stolicy do Opola

Siemacie, ludzie!

Co u Was? U mnie generalnie wszystko po staremu, ale niestety SESJA IS COMING po raz kolejny, więc moje życie na razie toczy się według schematu „Wstać – Przetrwać – Iść spać”. I nie, żebym dzisiaj szła imprezować, skądże znowu…

Niemniej, nie o tym dzisiaj chciałam. Dzisiaj nie będzie żadnego społecznictwa ani pisania o pisaniu, ani nawet wyśmiewania ludzi i ich absurdalnych zachowań. Dzisiejszy wpis będzie dość osobisty… mimo to zapraszam ;]

Długo zastanawiałam się, czy w ogóle to pisać i jaki mam w tym cel, ale… Ale czy ja zawsze muszę mieć jakiś cel? Doszedłszy (to poprawna forma, ale… uh!) do wniosku, że absolutnie nie zawsze, postanowiłam jednak się z Wami podzielić pewnymi przemyśleniami. O co chodzi? Generalnie o Opole (i okolice).

Na wstępie od razu powiem, że jestem jak najbardziej zadowolona z kierunku, jaki wybrałam i nie mam zamiaru przenosić się na inną uczelnię aż do obronienia licencjatu.

Jeśli zaś chodzi o samo miasto…

Może zacznę od początku: miałam iść na studia do Sosnowca. Na ten sam kierunek, ale rozumiecie, były problemy z wizą i w ogóle… Nie no dobra, to taki joke sytuacyjny był ;] W każdym razie podziało się tak, że do Sosnowca się nie od razu dostałam, a do Opola tak. No i w Opolu jest możliwość wyjazdu do Moskwy na semestr (nie dostałam się, tak BTW), a w Sosnowcu nie. No i tak wyszło.

O mieście nie wiedziałam nic. Pierwszy raz postawiłam stopę w Opolu, kiedy przyjechałam z rodzicami zawieźć papiery na studia, nigdy nie planowałam tu przyjeżdżać, a już na pewno nie mieszkać. Tuż po maturze z angielskiego, kiedy przyszłam zapłakana do domu, przypomniało mi się, że takie miasto jak Opole istnieje i że tam też jest uczelnia… no i nic więcej w tym temacie. Nie da się być bardziej nie-z-Opola niż ja.

Pierwsze wrażenie? Łaaaał, jaki piękny uniwerek! Bo collegium maius naprawdę robi wrażenie, ładnie odnowione, zadbane i dopieszczone. Ogólnie miejsca, które zobaczyłam w to pierwsze przedpołudnie tam, raczej mi się podobały. Jest w Opolu jakiś kawałek rynku, jakiś placyk, rzeka, galeria handlowa i zasadniczo nie jest to brzydkie miasto. Trochę gorzej się czułam, kiedy szukałam mieszkania. Kosztowało mnie to masę stresu, tak naprawdę niepotrzebnego, bo mogłam, jak się okazało, od razu starać się o akademik. Niemniej, stało się, jak się stało. Znalazłam mieszkanie. Brzydkie, ciasne, drogie i sześcioosobowe i chociaż od samego początku widziałam jego wady, byłam w takiej rozsypce psychicznej, że nie miałam siły szukać niczego innego. Zresztą z współlokatorką się od razu dogadałam, a na brudne ściany rodzice kupili mi dywaniki do zawieszenia. No i po wysprzątaniu wyglądało znacznie lepiej… Gorzej było z współlokatorstwem. Nie było tragedii, ale jedna osoba psująca atmosferę to o półtorej osoby za dużo . Jeszcze gorzej było, kiedy okazało się, że mieszkanie kosztuje miesięcznie jeszcze więcej niż miało kosztować. Więc załatwiłam sobie akademik. Taniej, bliżej, wygodniej…

I nigdy bym już nie zamieniła akademika na mieszkanie, ale co do współlokatorstwa…

Drodzy czytelnicy, okłamałam Was. O ile moja współlokatorka z pokoju była naprawdę w porządku (a w każdym razie była miła), tak jeśli chodzi o sąsiadów, wpadłam z deszczu pod rynnę. Nie pisałam o nich pełnej prawdy, bo nie chciałam, żeby coś zostało znalezione i źle zinterpretowane, ale wiedzcie, że gdyby ktoś mi kazał mieszkać z nimi kolejny rok, chyba bym się pochlastała. Albo tego kogoś. Napisałam, że chodziło o malutkie dziecko, ale ściemniałam. Ono mi w ogóle nie przeszkadzało. Przeszkadzała mi niechęć skierowana bez przyczyny w moją stronę, gapienie się na ręce, komentowanie za plecami (ściany akademika są cienkie) i czepianie się rzeczy, o których bym nie pomyślała, że można się ich czepiać. Ale cóż, po prostu do współlokatorów nie miałam szczęścia.

Chodzi mi właściwie o coś innego. Teraz jest lepiej, bo mieszkam z fajnymi osobami i nie czuję się tak koszmarnie samotna, ale…

…ale ja po prostu nie jestem z Opola.

Nie, nie wiem, na czym to polega i skąd się bierze. Mam wokół siebie ludzi, którzy od zawsze wiedzieli, że idą na studia do Opola i często tu bywali, bo są z okolicznych miejscowości. Mam wokół siebie ludzi, którzy pochodzą ze wsi, więc Opole wydaje im się dużym miastem. Ale ja jestem ze Śląska, więc nie widzę w Opolu dużego miasta, tylko kawałeczek mapy, który da się w góra trzy godziny obejść pieszo. Jasne, że nie wzdłuż i wszerz, ale tak z grubsza się da. Czasami słyszałam, że jak mogę mieszkać w Opolu i nie wiedzieć, gdzie coś jest. Odpowiadałam automatycznie, że ja tu nie mieszkam, tylko studiuję. Kiedy ktoś pyta, kiedy wracam do Opola, poprawiam go, choć nie chcę, mówiąc, że wraca się do domu, a do Opola tylko przyjeżdżam. Bo nie ma dla mnie domu w tym mieście.

I chociaż nawiązałam tutaj trochę znajomości i nie jest już tak obco, jak na początku, dalej nie mogę przyzwyczaić się do miasta, które kładzie się spać z kurami. I chociaż w akademiku też poniekąd lubię przebywać, nie znoszę niedzielnych wieczorów, kiedy muszę przejść przez to obce, puste miasto, uważając, żeby się nie potknąć o czarnego kota. I chociaż znam ludzi, którzy tak samo, jak ja, nie są stąd, a potrafią czuć się tu u siebie i nawet pisać o Opolu, czy utożsamiać się z jego mieszkańcami, ja nie umiem.

Wydaje mi się, że mogłabym być Zuzą z Moskwy, z Nowego Jorku, z Londynu, czy nawet z Warszawy, Krakowa, Poznania, Wrocławia… Zuzą z Opola być nie chcę i nie potrafię. Cieszę się, że na drugi stopień studiów pójdę gdzie indziej, bo lubię zmieniać otoczenie i środowisko. Nie wiem, gdzie będę, ale może tam czeka mnie więcej szczęścia.

To tyle, mam nadzieję, że nie zanudziłam Was za bardzo.

Pozdrawiam Was, paskudy moje kochane!