Pisanie: ekspektejszyns/rijaliti, czyli spowiedź grafomana

Cześć, kochani ;]

Matko, jakie czułości z samego początku wpisu… ale się nie przyzwyczajajcie XD

Powiem Wam, że wieczór mam parszywy. Po pierwsze dowiedziałam się, że nie mam jutro zajęć z literatury, a teraz zajęcia z literatury mam genialne… No i to, że czytałam jak głupia lekturę zamiast „Wiedźmina” przez cały tydzień też mnie specjalnie pozytywnie nie nastraja. Noale. Dalej nie poszłam na siłownię, bo chciałam pisać i wyszło jak zwykle. Tu pogadałam z nową współlokatorką, tu poszłam sobie zrobić trzecią kolację tego wieczora, tu trzeba było nadrobić zaległości na jednym z moich ulubionych blogów… I właśnie. Potem sobie nie dosoliłam jajecznicy i w ogóle życie jest złe. Jak otworzę okno, to mi zimno, jak zamknę, to gorąco. Rozpadł mi się kosz na pranie. I jak żyć?!

W takich warunkach właśnie powstaje dzisiaj wpis, który jawi się, jako prawdziwe „pisanie o pisaniu”, spowiedź grafomana. Zapraszam.

Pisałam odkąd poznałam literki, wymyślałam coś zawsze. Zaczęło się od tego, że kiedy oglądałam bajki, nigdy nie zgadzałam się z ich zakończeniem, więc wymyślałam własne. Potem jakoś tak wyszło, że od słówka do słówka powstawały coraz większe kawałki tekstu, a wpływ na to miały różne wydarzenia, jakieś obrazy, które gdzieś tam zapadły mi w pamięć… Z jakiegoś powodu uważałam się za młodego geniusza, co poskutkowało popełnieniem dzieUa, które nazwałam „powieścią historyczną” i dobre trzy lata łaziłam dumna jak paw, jakbym była drugim Puszkinem (czujecie siłę tego porównania? ;>). Absurdalność, naiwność i dziesięć tysięcy innych usterek zaczęłam dostrzegać na szczęście zanim było za późno. Wolę sobie nie wyobrażać, co by było, gdyby to coś poszło w świat… w każdym razie musiałabym zabić wszystkich, którzy to widzieli, a skromność każe mi wierzyć, że nie byłabym zmuszona dopuścić się ludobójstwa. Niemniej, jakoś nie zwątpiłam w swój „talent”, a coś, co nazywam „trybem wybrańca” nawet się nasiliło. Zaczęłam to dziełko przerabiać i poprzerabiałam je tak bardzo, że teraz nikt by go nie poznał… i dobrze. Tryb wybrańca nasilił się jeszcze w liceum, a później całkiem ucichł i został z niego tylko chłodny krytycyzm. Zdecydowanie zwątpienie we własne możliwości było najlepszym, co mogło się mojej bazgraninie przytrafić. A teraz pozwólcie, że trochę rozwinę temat, bo pisanie nie jest wcale łatwe lekkie i przyjemne…

Po pierwsze, wiele razy boleśnie przekonałam się o tym, że po kilku dniach niezdrowej podniety nowym pomysłem, dostaje się w twarz mentalną patelnią rzeczywistości (są literaturoznawcy? Właśnie była spiętrzona metafora, możecie sobie dopisać do referatu). Nie wiem, na ile to znacie, ale czasem jest tak, że w głowie pojawia się przypadkowa postać razem z jej otoczeniem, historią, charakterem i urywkiem dialogu. Przez parę dni recytuję ten urywek dialogu, szeptem, albo tylko mentalnie, zależy od zagęszczenia ludzi i luster dookoła. Prze parę dni chodzę szybciej i strzelam piorunami z oczu, minę mam jak wariatka i nie obcierają mnie żadne buty, a moje spojrzenie jest pogardliwe nawet przez sen. Czar pryska, kiedy podzielę się z kimkolwiek moją podnietą, albo spróbuję ją przelać na edytor tekstu, bo mentalna patelnia wali mnie w nos bezlitosnym stwierdzeniem, że nie, to jeszcze nie jest świetny pomysł na fabułę.

Po drugie, w myśl zasady, że mnie, grafomanowi, nie może być na świecie za lekko… czasami wymyślam ten urywek dialogu, a tu cegłówka bezlitosnej logiki spada mi na głowę z dosyć sporą energią kinetyczną. Otóż, przyznaję, mam słabość do układania dialogów pomiędzy postaciami o silnych charakterach, najlepiej wrogami. Tacy wrogowie darzą się takim szacunkiem, że już samo to jest nienormalne, bo dla kogoś, kto myśli logicznie, wygląda to tak, jakby jeden drugiemu podpowiadał, jak się pokonać. Oczywiście obaj są elokwentni i walczą nie tyle na słowa, co na krasomówstwo, obrzucają się zawoalowanymi obelgami aż miło, a bezcelowość wszystkich takich elementów dociera do mnie tylko czasami. Zdarza mi się pisać takie potwory, a potem skrzętnie wycinać je z fabuły, żeby nie śmieciły. Robię to tylko dla własnej przyjemności, to taki rodzaj mentalnego onanizmu. No i trzeba dodać, że takie rzeczy poza moją głową nie wyglądają już tak wspaniale…

Po trzecie, muszę Wam powiedzieć, że postacie są do pewnego stopnia żywymi bytami i nie do końca się da nad nimi panować. Mam postacie, które uwielbiam, ale one mnie raczej nienawidzą. Mam postacie, które lubię i dlatego robię z nich fabularne kołki, które tylko przeszkadzają, bo rzucę im za dużo do elokwencji, sprytu i mocy, więc nie da się ich usunąć. Są też postacie, których nienawidzę i te się mają najlepiej, bo tak mi się nie chce robić im krzywdy, że są chronione. Zmierzam mniej więcej do tego, że nie wszystko w fabule idzie po mojej myśli i czasami przez przypadek pozwolę postaciom zapędzić się w kozi róg. Jeśli jestem bogiem, a one moim stworzeniem, to jestem koszmarnie nieudolnym bogiem. Tworzę jakąś historię i co dwa zdania podłapuję martwy punkt, bo zrobię sobie w fabule taką sieczkę, że nie mam pojęcia, jak to posprzątać. Ogólnie już dawno zorientowałam się, że im dokładniej coś zaplanuję, tym bardziej niezgodnie z planem mi to wyjdzie, więc dałam sobie spokój z planowaniem i improwizuję.

Po czwarte, w głowie absolutnie wszystko wygląda lepiej. Przestałam się już dziwić i niepokoić, kiedy scena, na którą czekałam i dla której przemęczyłam dwadzieścia poprzednich rozdziałów nagle nie wychodzi, albo wychodzi zupełnie nie tak, jak ją widziałam. Kiedyś potrafiłam z tego powodu rzucić w diabły całą fabułę, nieważne, ile tego wcześniej było. Teraz tylko spokojnie przerabiam to tak, żeby wyglądało i krzywiąc się lekko wmawiam sobie, że nadrobię to przy ekranizacji (miejsce na Wasz wybuch śmiechu).

Po piąte, to, że mam czas, siłę, chęci, „wolną chatę”, dobrą playlistę i herbatę, wcale nie oznacza, że na pewno strzelę do południa dwa rozdziały i radośnie poślę je do recenzji. Właściwie to oznacza raczej coś zupełnie innego. Owszem, może się udać pisanie, ale tylko wtedy, jeśli wszystkie dogodne warunki wypadną przypadkowo, bo jeśli cokolwiek sobie zaplanuję to najrozmaitsze wypadki okołolosowe nie dadzą mi wprowadzić swoich planów w życie.

Dobra, to by było na tyle. Więcej grzechów grafoman nie pamięta, za wszystkie żałuje i obiecuje, że zrobi wszystko, żeby dowiedzieć się, jak ewentualnie można by się poprawić ;]

A grzechów i tak wymieniłam więcej niż zazwyczaj w konfesjonale…

No nic, pozdrawiam Was, czytelnicy moi mili i do następnego fspaniałego wpisó!

A post pisałam słuchając naprawdę dziwnych rzeczy, z czego najmniej dziwne jest to: