Taki ładny chłopiec, a ja taka w kasku, czyli bajka o narciarstwie alpejskim

Cześć, harcerze ;]

Co u Was? Długo mnie nie było, ale to dlatego (zawsze mam usprawiedliwienie dla swojej opieszałości, a niech mnie!), że wybrałam się na narty i przez tydzień nie miałam internetu. Tak bardzo go nie miałam, że w desperacji łapałam wifi na stoku, żeby próbować dodać zdjęcia na fejsika, a potem stwierdzić, że w sumie wcale nie chcę, żeby na fejsiku były.

Dzisiaj nie mam dla Was nic odkrywczego, ot, kilka zdjęć i anegdotek z nart. Niemniej zapraszam.

Najpierw może wyjaśnię, dlaczegóż to nazwałam Was harcerzami. Od razu mówię, żebyście sobie tego nie brali do serduszek, po prostu wiem, że w znacznej większości jesteście z narciarstwem nieobeznani. Broń porze, nie jest to przytyk w stronę niedbałej, nieeleganckiej jazdy ;] Bo harcerzami to my nazywamy właściwie tych wszystkich, którzy w jakiś sposób przeszkadzają na stoku i utrudniają poruszanie się na trasie poprzez:

- jazdę pługiem (narty do środka, jakby się miało iksy i dawaj na dół, bez patrzenia, czy zaraz kogoś nie rozwalisz)

- leżenie na stoku (można się przewrócić, ale trzeba się podnieść, do jasnej anielki!)

- stanie „za bulką” (tam, gdzie nie widać i ktoś, kto jedzie z góry może w delikwenta malowniczo wrypać)

- zajeżdżanie drogi

- ślizganie

Harcerze to również ludzie, którzy jeżdżą niedbale, nieelegancko i psują krajobraz rozpiętym rozporkiem, jedną nogawką bardziej, szlajfkami od kijów, niezapiętym pasem i tak dalej.

A kto i tak nie wie, o co chodzi, mógł nie czytać, o! XD Sorry, ja po prostu nieświadomie wręcz posługuję się narciarskim żargonem ;]

A teraz słuchać mnie fani Sapkowskiego, sagi o Wiedźminie, a w szczególności fani niezwykłej postaci, jaką jest niewątpliwie Emiel Regis Coś Tam Coś Tam. Otóż odkryłam, że pod koniec sagi Regis wcale nie zginął, a w każdym razie teraz ma się całkiem dobrze i śmiga sobie na nartkach w Nassfeld. Tutaj mam tego dowód:

Seriously, dopóki nie spojrzałam na zdjęcie, nie miałam pojęcia, że ten gość tam był, a już zupełnie nie miałam pojęcia, że tak wyglądał. Że w ogóle można tak wyglądać… Spieprzyłam, bo gdybym wiedziała, że on tam siedzi, wzięłabym od niego autograf XD w każdym razie, cieszę się, że nie zginąłeś, Regis. Trzymaj się ciepło ;]

Co do innych anegdotek, muszę Wam opowiedzieć jeszcze o tym, jak moja siostra wygrała puchar internetu w dziedzinie udanego przejęzyczenia. Zaczęło się od tego, że było tak ciepło, że po zjechaniu z trasy zdejmowałam kask. Włosy mam dość gęste i lekko kręcone, co sprawia, że wydają się gęściejsze, ale pod kaskiem się przyklapują, więc musiałam je za każdym razem roztrzepać. W pewnym momencie zostałam zapytana, co tak trzepię tym futrem i natychmiast odpowiedziałam ze stoickim spokojem, że szukam ojca swoich dzieci. No i dobra, obśmialim, zapomnielim… a następnym razem Adnik też ściągnął kask i oznajmił z szerokim wyszczerzem, że również szuka dzieci swojego ojca. Następnie motyw ojca naszych dzieci przewijał się przy codziennym graniu w karty. W myśl zasady, że kto ma szczęście w kartach, ten nie ma szczęścia w miłości, ojciec moich dzieci postanowił zostać księdzem, a ojciec dzieci Adnika właśnie siodła białego konia i wdziewa lśniącą zbroję.

Z tego samego źródła wywodzi się też tytułowe hasło, kiedy to pewnego dnia zrobiło się chłodniej, a tu właśnie stoi sobie przy wyciągu typek, którego z listy potencjalnych ojców dobrowolnie bym nie skreśliła XD

No i oczywiście fotki, jak to bywa po wyjazdach ;]

Pierwsza foteczka z wyjazdu, czyli Alu i Adnik przed domkiem w drodze na exploring the city village

Chillout pod wyciągiem ;]

Zaraz przed finałowym zjazdem trasą ochrzczoną przez nas "Karniakiem"

A na koniec piosenka - hit sezonu. Cały wyjazd chodziła mi po głowie. Stare jak świat, ale dobre... I wpada w ucho.

Pozdrawiam Was serdecznie, koty tudzież harcerze. Do następnego wpisu!

P.S Jakby kogoś to ciekawiło, to TUTAJ można się dowiedzieć więcej o ośrodku, w którym jeździliśmy, a nawet znaleźć nasze zdjęcia w zakładce fotopoints ;]