Rozważania okołoreligijne part 2, czyli szatan i tak Was dopadnie

Witam Was, paskudy ;]

Zgodnie z zapowiedzią, dzisiejszy wpis poświęcam drugiej stronie religijnej barykady, czyli katolom (jeszcze raz apeluję o niemylenie z katolikami!). Nie ma co dzisiaj przeciągać wstępu, po prostu zapraszam na wpis.

Let’s get ready to hate!

Z początku pozwolę sobie wyjaśnić różnicę pomiędzy katolami i katolikami. Otóż katolicy to ludzie wierzący w Jezusa Chrystusa, uczęszczający do kościoła i żyjący chociaż mniej więcej według przykazań, prawd wiary i różnych prawideł swojej wiary. Fajni ludzie, sama się do nich zaliczam. Natomiast katole to ci, których wymienię poniżej.

1) Szatanofile

Moi zdecydowani ulubieńcy. Ludzie, dla których szatan jest wszędzie, a Bóg tylko w kościele. Najwięcej jednostek szatana kumuluje się w pacyfkach, tęczy i gender, natomiast można typa znaleźć również w Harrym Potterze, pentagramach narysowanych na ławkach w sali 205 Collegium Maius UO i tatuażach z naklejek. Szatan jest wszędzie, pływa w wodzie i fruwa w powietrzu i czai się w krzakach, próbując chwycić odpowiednią chwilę, żeby opanować nasze biedne, dziewicze dusze. Nie ma przed diabłem żadnej obrony: nasza inteligencja i siła woli są niczym przy jego, a ponadto atakuje zarówno bardzo religijnych (żeby odciągnąć ich od Boga) i niewierzących (bo tak). Generalnie mamy przesrane.

Tak, Hitler i Stalin też byli według nich opętani, a „Egzorcyzmy Emily Rose” to historia absolutnie prawdziwa.

2) Klapkooczni

Inaczej ignoranci, którzy nie dadzą sobie wytłumaczyć, że świat ma więcej niż 6000 lat i że teoria Darwina nie jest jakąś obrazą majestatu. Ludzie, którzy do dzisiaj wierzą w instytucję „narodu wybranego”, nie potępiają zbrodni wielkiej inkwizycji, chętnie poszliby na krucjatę przeciwko muzułmanom, gejom i liberałom. Dają sobie wpuszczać do mózgów rydzykowonatankową sieczkę i chcą, żeby Jezus był królem Polski. No i oczywiście Maryja jest tylko polska i niczyja inna!

3) Gadżeciarze

Gdyby mogli wynieść z kościoła wszystko, co „święte”, nie zostałby kamień na kamieniu. Bardziej niż Bóg liczą się dla nich gadżety, takie jak pochlapany wodą święconą krzyżyk, płomyczek odpalony od paschału, obrazek z Janem Pawłem II i różne takie. Zdecydowanie nadużywają słowa „święty” wobec przedmiotów, najchętniej wmieszaliby w zaprawę do domu pot świętego Jana, a zamiast przed tabernakulum klękają przed relikwiami. Nie rozumiem tego, ale wiem, że tradycja gadżeciarzy wywodzi się jeszcze ze średniowiecza, więc może nie muszę wszystkiego rozumieć. Jednakże podobno katolik nie powinien wierzyć w zabobony typu „nie pójdę do piekła, bo mam na szyi kawałek blaszki, fuck yeah”. Czym wiara w moc relikwii i medalików się różni od wierzenia w moc pogańskich amuletów?

4) Grzechoznawcy

Wiedzą, kiedy grzeszysz lepiej od ciebie i mogliby całą noc rozwodzić się nad tym, co grzechem jest, a co nie. Przy czym mają zawsze w tej kwestii jakąś swoją pokrętną filozofię. Trochę się łączą z wolnoniemyślicielami, ale o tym za chwilę.

5) Roczniaki

Pojawiają się w kościele raz na rok, najczęściej w wielką sobotę, kiedy radośnie idą z całą rodziną święcić jajka, klękają przed pustym tabernakulum i absolutnie nie mają pojęcia, co jest naprawdę ważne. Nie mogą się zdecydować, kim są w życiu. Dziecko ochrzczą i poślą do komunii, ale sami nie wiedzą po co. Chyba po to, żeby sąsiedzi nie gadali. Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo jest dla nich świetnym gruntem, ale może to tylko moje odczucia.

6) Celebryci

Głównie kobiety, najczęściej spotykane gdzieś w okolicach służby liturgicznej. Przez lata spędzone w scholi poznałam pełno dziewczyn, które starały się wybić na śpiewaniu w kościele. Zamiast ubogacać liturgię, one występowały. Jest to jedna z wielu przyczyn, dla których w efekcie zrezygnowałam ze śpiewania, po prostu irytowały mnie one.

Oczywiście wśród „cywilów” też zdarzają się celebryci, a największe ich stężenie wypełza w okolicy pierwszego listopada, ale o tym już pisałam.

7) Wolnoniemyśliciele

Wierzą po swojemu. Jeśli czują Boga bardziej na łące niż w kościele, to idą w niedzielę na łąkę i generalnie mają gdzieś wszystkie ustalone z góry reguły. Dobra, przyznaję, że trochę jestem takim wolnoniemyślicielem, bo nie lubię za bardzo stosować się do reguł, niemniej dla mnie jeśli jest się w jakiejś religii to nie można jej naginać do własnych, chwilowych potrzeb. Wiara to nie fanfiction.

No i to tyle, moi kochani. Hejt musi być równy i sprawiedliwy ;]

Trochę mi się środa rozciągnęła w czasie, ale sami rozumiecie, pakuję się. Teraz mogę Wam już powiedzieć: jutro wyjeżdżam do Pitera, więc za niedługo znowu możecie oczekiwać fotoreportażu z wyjazdu do Rosji ;]

No i jeszcze macie obrazek na pocieszenie, bądź nie:

I do następnego, koty!